iz. ar. cm: evkât. 1. Zaman, hengâm: şimdiki vakitte; vakit nakittir. 2. Saat, günün muhtelif saatları: geç vakit; sabah, akşam, öğle, gece vakti; aceba vakit nasıl? 3. Mevsim: orak vakti; ağaç dikme vakti. 4. Münâsip zaman: şimdi onun vakti değildir; tam vaktinde geldi. 5. Hâlî zaman, müsâade, el değme: şimdi vaktim bu kadar; vaktim olursa, vakit bulursam yaparım. 6. Si’a-i hâl, vüs’at-ı maîşet: onun vakti iyidir. Vakitler pek dardır. 7. Zaman, dehr: vakit her şeyi yaptırır. 8. Fırsat, mühlet: vakit vermedi; düşünmeye vakit bırakmadı. 9. Devr, asr, zamân-ı hâzır: allâme-i vakt. 10. Muayyen zaman, vade, ecel: vakti gelince veririm; vakt ü saat. 11. Fer’-i fi’l-i izâfiye mülhak olup zamana delâlet eder bir sîga-i mürekkebe teşkil eder: gördüğüm vakit; geleceği vakit.

اَلْوَقْطُ [el-vakt] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bir kimseye vurmakla vücûdunu ağırlaştırıp süst ve bî-mecâl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَطَهُ وَقْطًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَهُ حَتَّى أَثْقَلَهُ Ve horoz tavukla çiftleşmek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَطَ الدِّيكُ إِذَا سَفَدَ Ve bir kimse sütü pek çok içmekle vücûduna rehâvet verip ağırlaştırmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَطَ اللَّبَنُ فُلاَنًا إِذَا أَثْقَلَهُ Ve وَقْطٌ [vakt] Şol çukura denir ki galîz yerde yâhûd dağda olmakla onda yağmur suyu irkilir ola; وَقِيطٌ [vekît] dahi denir.

اَلْوَقْتُ [el-vakt] Çağ, ma’nâsına; çağ ma’rûf.