iz. ar. 1. Yarasa, şeb-pere. 2. Kırlangıç.

اَلْوَطْوَاطُ [el-vatvât] (vâv’ın fethiyle) Korkak ve za’îf ve zebûn kimseye denir; وَطْوَاطِيٌّ [vatvâtiyy] dahi denir, yâ’yla; yukâlu: رَجُلٌ وَطْوَاطٌ وَوَطْوَاطِيٌّ أَيْ ضَعِيفٌ جَبَانٌ Ve yarasa kuşuna denir, خُفَّاشٌ [huffâş] ma’nâsına. Ve dağ kırlangıcı envâ’ından bir nev’a denir, ebâbîl kuşu dedikleridir. Ve çağırgan adama denir; yukâlu: رَجُلٌ وَطْوَاطٌ أَيْ صَيَّاحٌ Ve sözü tîz tîz yamır yamır söyler olan kimseye denir ki fâsıla vermez. Mü’ennesinde وَطْوَاطَةٌ [vatvâtat] ve cem’inde وَطَاوِيطُ [vetâvît] ve وَطَاوِطُ [vetâvit] denir.

s. (pl. وطاویط) 1. The bat, vespertilio. 2. A. species of bird. 3. A coward, poltroon.

اَلْوَطْوَاطُ [el-vatvât] (vâv’ın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Kırlaguç dedikleri kuştur, خُطَّافٌ [huttâf] ma’nâsına, hâ-i mu’cemenin zammıyla.

اَلْوَطَاوِطُ [el-vetâvit] (vâv-ı evvelin fethi ve sânînin kesriyle) Cem’i, kırlaguçlar ma’nâsına. Ve fi’l-hadîsi kâle ‘Atâ’ b. Ebî Rebâh: فِي الْوَطْوَاطِ يُصِيبُهُ الْمُحْرِمُ قَالَ “ثُلُثَا دِرْهِمٍ” Ya’nî وَطْوَاطٌ [vatvât]ı katl eden muhrimin cinâyeti zikr olunanı mûcibdir. Asma’î eyitti: وَطْوَاطٌ [vatvât]tan murâd خُفَّاشٌ [huffâş]tır hâ-i mu’cemenin zammıyla, yarasa ma’nâsına, ba’zılar خُطَّافٌ [huttâf]tır dedi, nitekim mürûr etti. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: خُطَّافٌ [huttâf] murâd olmak eşbehtir, zîrâ 'Â’işe radıyallâhu 'anhâ eyitti: “Vaktâ ki Beyt-i mukaddes kaddesehullâhu ihrâk olundu, keler cinsi ağızlarıyla nefh edip âteşin ziyâde kılmağa dürüşürlerdi ve vatvât cinsi kanatlarıyla söyündürmeğe sa’y ederlerdi.” Ve وَطْوَاطٌ [vatvât] Korkak olan recül-i za’îfe dahi derler. Ebû 'Ubeyd eyitti: Mezbûra وَطْوَاطٌ [vatvât] ıtlâk olunduğu zikr olunan tâ’ire teşbîhendir, ammâ 'Arabların “أَبْصَرُ فِي اللَّيْلِ مِنَ الْوَطْوَاطِ” dediklerinde وَطْوَاطٌ [vatvât]tan murâd خُفَّاشٌ [huffâş] olduğunda şüphe yoktur.