(a. h. i.) : 1) Allah. Yâ-hû : yâ Allah, (bkz. : hüve2… 2) sığınma, yalvarma. 3) n. gaibe, hitafo olarak eşhasa da söylenir : “Hû, neredesini” gibi.

(a. zm.) : 1) üçüncü müfret (* tekil) şahıs zamîri : 0. 2) Allah, (bkz. : Hû 1.)

i. [ânifu’l-beyân zamîr-i Arabîden me’hûz olup ancak vâvı harf-i med yani zamme-i sakîle-i makbûze sûretinde okunur.] Matlûb-ı kâinât olan vücûd-ı mutlak, Hakk Celle ve Âlâ hazretleri: هو الا لااله lâ ilâhe illâ hû. — Zikir ve mukâbelede dervîşânın lafza-i celâl makâmında kullandıkları tabîrdir.

ismin sarfta mübeyyen envâı. Terkîblerinin ikinci cüz’üne ba:

اَلْهَوُّ [el-hevv] (hâ’nın fethi ve vâv’ın teşdîdiyle) Cânib ma’nâsınadır; yukâlu: قَعَدَ فِي هَوِّهِ أَيْ جَانِبِهِ Ve bacaya denir, كَوَّةٌ [kevvet] ma’nâsına.

هُوَ [Huve] (hâ’nın zammıyla) Sa’îd ilinde bir belde adıdır.

when final hû, pers. pron., 3d. pers. sing. masc. (fem. هی, dual هما, pl. هم) 1. He, it. 2. God. 3. Any individual called to. 4. Thou! I say!.

interj. Hola! (Cry of a falconer to his hawk.).