اَلْهَلَكُ [el-helek] (fethateynle) Kaht ve kurak senelere denir; müfredi هَلَكَةٌ [heleket]tir ve هَلَكَاتٌ [helekât] dahi denir fetehâtla. Ve هَلَكٌ [helek] Yedi kat arzın her birinin aralığına denir, yedinciye varınca kadar. Ve helâk olmuş hayvânın cîfesine denir. Ve dağın yukarısıyla aşağısının mâ-beynine denir ki yöre ta’bîr olunur. Ve mutlakan iki nesne aralığından olan boş yere ve havâya denir, zemîn ile sakf aralığı gibi. Ve yukarıdan aşağıya düşen nesneye denir.

vn. & s. A perishing; destruction, death.

a. pl. of هالك, q. v.

اَلْهَلَكُ [el-helek] (fethateynle) Şol nesnedir ki aşağı düşer.

اَلْهَلْكُ [el-helk] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Helâk kılmak, Temîm lügati üzere Ebû 'Ubeyd rivâyetinde; tekûlu: هَلَكَهُ يَهْلِكُهُ هَلْكًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي بِمَعْنَى أَهْلَكَهُ كَمَا يُقَالُ لَيْلٌ غَاضٍ أَيْ مُغِضٍ Ve غَاضِي [gâdî] muzlim ma’nâsınadır.

اَلْهُلْكُ [el-hulk] (hâ’nın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) İsmdir, helâklık ma’nâsına.