kalın kıl, kuyruk kılı, yele kılı; domuz kılı. 2) kıl fırça, kıl kalem.

(a. i.) : 1) kalın kıl kuyruk, yele kılı. 2) kıl fırça, kıl kalem.

اَلْهَلْبُ [el-helb] (جَلْبٌ [celb] vezninde) Gövdeden kılları yolmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَلَبَهُ هَلْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا نَتَفَ هُلْبَهُ Ve sehâb kırağı ve tipi makûlesi rutûbetle halkı ıslatmak, 'alâ-kavlin peyderpey yağmur yağdırmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَلَبَتِ السَّمَاءُ الْقَوْمَ إِذَا بَلَّتْهُمْ بِالنَّدَى أَوْ مَطَرَتْهُمْ مَطَرًا مُتَتَابِعًا Ve at arasını kesmeyip peyderpey seğirtmek ma’nâsınadır; yukâlu: هَلَب الْفَرَسُ إِذَا تَابَعَ الْجَرْيَ Ve bir kimseyi makâle getirip hicv ve şetm eylemek ma’nâsına isti’mâl olunur ki ma’nâ-yı evvelden me’hûzdur; yukâlu: هَلَبَهُمْ بِلِسَانِهِ إِذَا هَجَاهُمْ وَشَتَمَهُمْ

اَلْهَلَبُ [el-heleb] (تَعَبٌ [ta’ab] vezninde) Bir kimsenin gövdesi pek kıllı olmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَلِبَ الرَّجُلُ هَلَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَثُرَ شَعْرُهُ

اَلْهَلِبُ [el-Helib] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Ashâbdan Ebû kabîsa Yezîd b. kunâfe et-tâ’î lakabıdır. Gerçi muhaddisûn hâ’nın zammıyla takyîd ederler, lâkin savâb olan كَتِفٌ [ketif] vezninde olmaktır. Mûmâileyh mukaddemen أَقْرَعُ [akra’] olmakla başında kıl eseri olmayıp ba’dehu sâhibü’l-mu’cizât 'aleyhi efdalu’s-salât hazretleri yed-i mü’eyyedleriyle mesh buyurmalarıyla kılları nâbit olduğundan هَلِبٌ [Helib] ile mülakkab olmuştur.

vn. & s. A plucking the hairs from the skin.

vn. & s. A being very hairy over the body.

s. (n. u. هلبە) Hair or bristles.

اَلْهُلْبُ [el-hulb] (hâ’ın zammı ve lâm’ın sükûnuyla) هُلْبَةٌ [hulbet]in cem’idir. Kezâlik kuyrukta biten kalın kıllara ve gayrıya dahi هُلْبٌ [hulb] derler. Ve هُلْبَةُ الزَّمَانِ [hulbetu’z-zamân] Zamânın şiddetine derler, mislu: اَلْكُلْبَة [el-kulbet] ve اَلْجُلْبَة [el-culbet].