اَلْهَدُّ [el-hedd] (hâ’nın fethi ile) Binâyı oynatıp za’îf etmek bir haysiyyetle ki yıkmalı ola; yukâlu: هَدَّ الْبِنَاءَ يَهُدُّهُ هَدًّا إِذَا كَسَرَهُ وَضَعْضَعَهُ وَهَدَّتْهُ الْمُصِيبَةُ أَيْ أَوْهَنَتْ رُكْنَهُ Ya’nî musîbet bir cânibini harâb etse; ve minhu kavluhum: مَا هَدَّهُ كَذَا أَيْ مَا كَسَرَهُ Asma’î eyitti: هَدٌّ [hedd] recül-i za’îf ma’nâsına da gelir. Kaçan bir kimse bir kimseye va’îd etse أَتَى لِغَيْرِ هَدٍّ der ya’nî “Ben katı za’îf değilim” der. Ve medh olunmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: فُلَانٌ يُهَدُّ عَلَى مَا لَمْ يُسَمَّ فَاعِلُهُ إِذَا أَثْنَى عَلَيْهِ بِالْجَلَدِ وَالْقُوَّةِ Ve جَلَدٌ [celed] cîm’in ve lâm’ın fethiyle berklik ma’nâsınadır; tekûlu: مَرَرْتُ بِرَجُلٍ هَدَّكَ مِنْ رَجُلٍ مَعْنَاهُ أَثْقَلكَ وَصْفُ مَحَاسِنِهِ Ve bunda iki lügat evlâdır ki هَدٌّ [hedd] kelimesini ba’zılar masdar mecrâsına cârî kılmağın tesniye ve cem’ etmediler ve te’nîs sîgası üzere getirmediler. Ve ba’zılar fi’l kılıp tesniye ve cem’ ve te’nîs husûsların ri’âyet ettiler; tekûlu: مَرَرْتُ بِرَجُلٍ هَدَّكَ مِنْ رَجُلٍ وَامْرَأَةٍ هَدَّتْكَ مِنِ امْرَأَةٍ وَرَجُلَيْنِ هَدَّاكَ وَبِرِجَالٍ هَدُّوكَ وَبِامْرَأَتَيْنِ هَدَّتَاكَ وَبِنِسْوَةٍ هَدَدْنَكَ Ve bir a’râbî eyitti: هَدٌّ [hedd] recül-i kerîme ve recül-i cevâda derler. Ve هَدٌّ [hedd] diye hâlet-i za’ftan hâsıl olan âvâza derler; yukâlu: هَدَّ يَهِدُّ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي