(a. i.) : havan.

is. fa. 1. Bir şey dövüp ovalatmaya mahsus tahta ya maden veya taştan kap: havanda dövmek. 2. Tütün kıymaya mahsus âlet ki ağzına merbût saturu vardır. 3. Humbara ve obüs atmaya mahsus kısa top.

اَلْهَاوَنُ [el-hâven] (vâv’ın fethiyle) ve اَلْهَاوُنُ [el-hâvun] (vâv’ın zammıyla) ve اَلْهَاوُونُ [el-hâvûn] (طَاوُوسٌ [tâvûs] vezninde) Ma’rûf zarftır ki içinde fülfül makûlesi nesne dakk ve sahk olunur, lisânımızda dahi havan ta’bîr olunur. Şârihin beyânına göre Fârisîden mu’arrebdir, lâkin tevâfük-i lügateyn olmak aglebdir. Ve aslları هَاوُونٌ idi فَاعُولٌ [fâ’ûl] vezninde.

vulg. havan, s. 1. A mortar for pounding. 2. A military mortar. 3. The trough of a tobacco cutting machine.

اَلْهَاوَنُ [el-hâven] (vâv’ın fethiyle) Şol ma’rûf nesnedir ki içinde bir nesne hall ederler, mu’arrebdir. Ve bunun aslı هَاوُونٌ idi, zîrâ cem’i اَلْهَوَاوِينُ [el-hevâvîn] gelir hâ’nın fethi ve vâv-ı sânînin kesri ve meddiyle,قَانُونٌ [kânûn]la قَوَانِينُ [kavânîn] gibi, pes vâv-ı sânîyi istiskâlen hazf edip vâv-ı ûlâyı meftûh kıldılar, kelâm-ı 'Arabda فَاعِلٌ [fâ’il] vezni olmadığı için 'ayn’ın zammı ile.