اَلنَّوْحُ [en-nevh] (nûn’un fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Sağı sağmak; yukâlu: نَاحَتِ الْمَرْأَةُ تَنُوحُ نَوْحًا

نُوحٌ [Nûh] (nûn’un zammıyla) Nûh nebînin ismidir salavâtullâhi ‘aleyhi ve selâmuhu. Munsarıftır, ‘ucme ve ta’rîf insirâfına mâni’ olmamıştır. Kezâlik her ism ki üç harf üzere olup vasatı sâkin ola, munsarıf olur, لُوطٌ [Lût] gibi meselâ, zîrâ vasatının hiffeti sebebeynin birinin sıkletine mâni’ olmuştur.

اَلنَّوْحُ [en-nevh] (kezâlik nûn’un fethi ve ve vâv’ın sükûnuyla ki صَحْبٌ [sahb] veznindedir) ve اَلْأَنْوَاحُ [el-envâh] (أصْحَابٌ [ashâb] vezninde) ve اَلنُّوَّحُ [en-nuvvah] (رُكَّعٌ [rukka’] vezninde) ve اَلنَّوَائِحُ [en-nevâ’ih] نَوَائِبُ [nevâ’ib] vezninde) ve اَلنَّائِحَاتُ [en-nâ’ihât] Meyyit üzere sayha ve feryâd ile ağlayan karılara denir. Ve bunlar نَائِحٌ [nâ’ih] ve نَائِحَةٌ [nâ’ihat]ın cem’idir ki evvelki tahsîs-i vasfa mebnîdir, niteki مُغِيبٌ [mugîb] ve مُغِيبَةٌ [mugîbet] dahi derler zevcini gâ’ib eden hatuna. Kaldı ki 'Arabistân’da نَوَائِحُ [nevâ’ih] derler bir takım karılar olur ki ücretle meyyitin hânesinde ve cenâze arkasından meyyitin mehâsinini zikr ederek feryâd ile bükâ edip giderler; Türkîde sağıcılar ta’bîr ederler.

s. pl. of نائحە, q. v.

s. pl. of نائحە, q. v.

ih. Enbiyâ-i izâmdan maruf zât ki, kendilerini tekzîb eden kavminin kahrı için tûfan vâki’ olup, yalnız Nebî-i müşârun-ileyh ile âilesi bir gemide kurtulmuş idi: نوح سفينۀ Sefîne-i Nûh = her cins insanlar mecma’ı: نوح عمر ömr-i Nûh = pek uzun ömür. Nûh Nebî’den, Nûh gününden kalma = pek kadîm.

(a. i.) : 1) ölüye avaz avaz ağlama. 2) güvercinin nağme ile ötmesi.

(a. i. nâiha’nın c.) : ağıt yakan, ağıt ağlıyan kadınlar, (bkz : envâh).

(a. h. i.) : Nûh Peygamber, Kur’an’daki kronolojik sıraya göre yirmibeş peygamberin baştan üçüncüsü. Sefîne-i Nûh (Nuh’un gemisi) : Hz. Nuh’un Tûfâ’n’dan korunmak üzere bütün canlılardan birer çift aldığı gemi; mee. her çeşit insanın bir araya geldiği toplantı yeri.

prop. n. Noah.