اَلنَّوْبُ [en-nevb] (nûn’un fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلنَّوْبَةُ [en-nevbet] (hâ’yla) Bir kimseye bir emr-i müşkil nâzil ve hâdis olmak ma’nâsınadır, belâ’ ve musîbet gibi; yukâlu: نَابَهُ اْلأَمْرُ يَنُوبُ نَوْبًا وَنَوْبَةً إِذَا نَزَلَ عَلَيْهِ Ve نَوْبٌ [nevb] kelimesi نَائِبٌ [nâ’ib] lafzından cem’ olur ki kâ’im-makâm ma’nâsınadır. Ve نَوْبٌ [nevb] Bir adamın bulunduğu yerden bir gün bir gecelik mesâfe yere denir. Ve zor ve kuvvet ma’nâsınadır. Ve yakınlık, قُرْبٌ [kurb] ma’nâsınadır. Ve نَوْبٌ [nevb] ve مَنَابٌ [menâb] (mîm’in fethiyle) Bir kimseye nâ’ib ya’nî kâ’im-makâm olmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَابَ عَنْهُ نَوْبًا وَمَنَابًا إِذَا قَامَ مَقَامَهُ Ve نَوْبٌ [nevb] Merreten ba’de-uhrâ rücû’ eylemek ma’nâsınadır. حَادِثَةٌ [hâdiset] ma’nâsına olan نَائِبَةٌ [nâ’ibet] bundandır, zîrâ bi’d-defe’ât rücû’ eylemek şânındandır; yukâlu: نَابَ إِلَيْهِ نَوْبًا إِذَا رَجَعَ مَرَّةً بَعْدَ أُخْرَى وَمِنْهُ يُقَالُ نَابَ إِلَى اللهِ تَعَالَى بِمَعْنَى تَابَ Ve Hak ta’âlâ dergâhına rücû’ ve teveccüh ile tâ’at ve 'ibâdete dürüşmek ma’nâsına isti’mâl olunur ki ma’nâ-yı lâzımıdır; yukâlu: نَابَ الرَّجُلُ إِذَا لَزِمَ الطَّاعَةَ

اَلنَّوْبَةُ [en-nevbet] (nûn’un fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Ma’rûfetun.

اَلنُّوبَةُ [en-nûbet] (nûn’un zammıyla) İsmdir, erişmek ma’nâsına; yukâlu: نَابَهُ أَمْرٌ أَيْ أَصَابَهُ Ve نُوبَةٌ [Nûbet] ve نُوبٌ [Nûb] Zengîlerden bir tâ’ifenin ismidir. Ve نُوبٌ [nûb] Bal arısına da derler, 'alâ-mâ se-yecî’u.