s. (fem. نمە; pl. انما) A talebearer, mischief-maker.

vn. & s. 1. A carrying a tale secretly to make mischief; an acting the talebearer; talebearing. 2. An odor’s being diffused, betraying itself; diffusion.

İftira. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; ([cogul] ون-, اَنِمَّاء) kovucu, kara, karalama.

s. 1. Moisture, dampness. 2. A suspicion. 3. T. a. Moist, damp.

i. fa. 1. Hafif sûrette ıslaklık, az yaşlık: bu çamaşırda biraz nem vardır; ütü ile nemini almalı. 2. Havada veya bir binanın içinde ve duvarlarında olan yaşlık, rutûbet: havada, bu odada çok nem vardır. 3. Gece yağıp ortalığa konan incecik damlalar, çiğ, nedâ, şebnem, jâle: gece nem yağar.

عن delalet etmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; على …) [yaymak, عن,على ima etmek, göstermek (على, عن) göstermek, عن,على çıtlatmak, عن,على sezdirmek, عن,على işaret etmek, (بَينَ …arasında) kargaşa çıkarmak, ihbar etmek, şikayet etmek.

(a. i.) : 1) karınca, (bkz. : mûr). 2) kaşındırıcı bir ot.

(f. i.) : 1) hafif ıslaklık, az yaşlık, (bkz. : rutubet).

(a. i.) : söz getirip götürme, koğuculuk etme.

اَلنَّمُّ [en-nemm] (nûn’un fethi ve mîm’in teşdîdiyle) Nâs beynine nakl-i kelâmla fesâd ilkâ edip birbirine düşürmek ma’nâsınadır ki koğuculuk eylemek ta’bîr olunur; yukâlu: نَمَّ الْحَدِيثَ نَمًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا رَفَعَهُ إِشَاعَةً لَهُ وَإِفْسَادًا وَوَرَّشَ بَيْنَ النَّاسِ وَأَغْرَى Ve yalanla sözü düzüp koşmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: نَمَّ الْكَلَامَ إِذَا زَيَّنَهُ بِالْكَذِبِ Ve misk râyihası dağılmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: نَمَّ الْمِسْكُ إِذَا سَطَعَ Ve نَمٌّ [nemm] Vasf olur, koğucuya denir; cem’i نَمُّونَ [nemmûn] ve أَنِمَّاءُ [enimmâ’] gelir, mü’ennesi نَمَّةٌ [nemmet]tir.