(pl. انفار) A crowd, a mass of people; or, a small party of less than ten men.

(from the foregoing), s. 1. A single individual; a person. 2. (pl. نفرات) A private soldier; a common sailor; a private.

اَلنَّفِيرُ [en-nefîr] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi نَفَرٌ [nefer] ma’nâsınadır; yukâlu: جَاءَ نَفَرٌ مِنَ النَّاسِ وَنَفِيرٌ أَيِ النَّاسُ كُلُّهُمْ وَكَذَا مَا دُونَ الْعَشَرَةِ مِنَ الرِّجَالِ Şârih der ki Misbâh’ın beyânına göre نَفَرٌ [nefer] üçten ona kadar, 'alâ-kavlin yediye kadar cemâ’at-i ricâle denir, ondan ziyâdeye ıtlâk olunmaz. Ve نَفِيرٌ [nefîr] ve نَفْرَةٌ [nefret] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde) نَفْرٌ [nefr]-i mezkûr gibi kıtâle seninle berâber çıkıp giden yâhûd bir husûsta takaddüm eden cemâ’ate denir.

vn. & s. 1. A wild beast’s taking fright and running away. 2. A crowd’s dispersing. 3. The pilgrims’ from Mekka rushing in a mass from Mina towards Mekka, at the completion of the rites of pilgrimage, on the day of the sacrifices.

اَلنَّفْرُ [en-nefr] (nûn’un fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Dağılmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَفَرَ الْقَوْمُ نَفْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا تَفَرَّقُوا Ve نَفْرٌ [nefr] نَافِرٌ [nâfir] lafzından cem’ olur, صَحْبٌ [sahb] ve صَاحِبٌ [sâhib] gibi; yukâlu: قَوْمٌ نَفْرٌ وَهُوَ جَمْعُ نَافِرٍ Ve gâlib olmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَفَرَهُ نَفْرًا إِذَا غَلَبَهُ Ve نَفْرٌ [nefr] Huccâc Minâ’dan ürkmüş koyun sürüsü gibi boşanıp Mekke cânibine revân olmak ma’nâsınadır, ke-mâ se-yuzkeru. Ve نَفْرٌ [nefr] Şol kavm ve cemâ’ate denir ki bir adama bir hâdise 'ârız olsa bi’l-cümle onunla gidip ve harb ve kıtâl husûsunda birbirini evlerinde komayıp sürüp götürür olalar. 'Alâ-kavlin her husûsta takaddüm eder olan cemâ’ate denir. Ve bu ism-i cem’dir; yukâlu: جَاءَ نَفْرُهُمْ وَهُمُ الْقَوْمُ يَنْفِرُونَ مَعَكَ وَيَتَنَافَرُونَ فِي الْقِتَالِ أَوْ هُمُ الْجَمَاعَةُ يَتَقَدَّمُونَ فِي الْأَمْرِ

اَلنَّفَرُ [en-nefer] (fethateynle) Nâsın mecmû’una denir, 'alâ-kavlin ondan aşağı olan ricâle denir. Cem’i أَنْفَارٌ [enfâr]dır.

(a. i.) : ürküp kaçma.

(a. i. c. : enfâr, neferât) : 1) biradam, tek kişi. 2) er, asker. 3) insan sayısı bildiren sözler için kullanılır.

iz. ar. [asıl cem’i olan “enfâr” lisânımızda müsta’mel olmayıp, “neferât” kullanılıyor.] 1. Bir tek adam, kimse, kimesne, şahıs, fert, kes: ahâlîden bir nefer geldi. 2. İnsanların ta’dâdında esmâ-i a’dâttan sonra kullanılır. Hayvanâtta “re’s”, eşyâda “adet ve pâre ve kıta” olduğu gibi: üç nefer amele. 3. Zâbit olmayan asker, âdî asker: her on nefer başına bir onbaşı vardır; neferât-ı askeriyye.

s. pl. A collection of people, a crowd.