اَلنُّعْمَةُ [en-nu’met] (nûn’un zammıyla) إِنْعَامٌ [in’âm] gibi gözü aydın kılmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: نَعِمَ اللهُ بِكَ عَيْنًا وَنَعِمَكَ نُعْمَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْ أَقَرَّ اللهُ بِكَ عَيْنَ مَنْ تُحِبُّهُ أَوْ أَقَرَّ عَيْنَكَ بِمَنْ تُحِبُّهُ ve yukâlu: نَعْمُ عَيْنٍ وَنَعْمَةُ عَيْنٍ وَنَعَامُ عَيْنٍ وَنَعِيمُ عَيْنٍ بِفَتْحِ النُّونَاتِ وَنُعْمَى عَيْنٍ وَنُعَامَى عَيْنٍ وَنُعَامُ عَيْنٍ وَنُعْمُ عَيْنٍ وَنُعْمَةُ عَيْنٍ بِضَمِّ النُّونَاتِ وَنِعْمَةُ عَيْنٍ وَنِعَامُ عَيْنٍ بِكَسْرِ النُّونَاتِ أَيْ أَفْعَلُ ذَلِكَ إِنْعَامًا لِعَيْنِكَ وَإِكْرَامًا Ya’nî “Ben bu işi sana mahzâ muhabbet ve itâ’atimden nâşî işledim tâ ki müşâhede eyledikte dîdelerin rûşen ola.” Ve bunların cümlesi mehcûren muzmer olan fi’l ile mansûblardır.

اَلنُّؤْمَةُ [en-nu’met] (nûn’un zammı ve hemzenin sükûnuyla) Şol kimsedir ki i’tibâra sayılmaya.