(a. i. c. : mevâki’) : 1) yer. 2) nakil vasıtalarında yer sınıfı. mevki’-i iktidar : hükümet başı.

(a. i.) : fermanlara tuğra çeken kimse.

iz. ar. cm: mevâki’. [vuku’dan im.] 1. Yer, mahal, mevzi’, cây: bu mevkide; bu söz mevkiindedir. 2. Bir şeyin vukûa geldiği ve bulunduğu yâhut lüzum gösterdiği mahal: mevki-i harp, posta mevkii; mevki-i icrâ. 3. Vapur ve demiryol ve tiyatro gibi umûmî bir mahalde, verilen ücrete göre sınıfı değişen yer: birinci, ikinci, üçüncü mevki. 4. Vapur vesâir vesâit-i nakliyyede fazla ücret verenlere mahsus mümtâz mahal: mevki kamarası, mevki bileti, mevkide oturmak. 5. Asker ikâmetgâhı: mevki kumandanı, mevâki-i müstahkeme.

sıf. ar. s. Muvakka’a. [vuku’dan imf. tef’îl] tuğrâ-yı hümâyûnla muvaşşah.

s. (pl. مواقع) 1. A place where a thing falls or an event happens. 2. A place, site, locality; a proper or usual object of some act. 3. A special or proper place; T. the place special to a class of passengers. 4. A place or time of setting of a heavenly body. 5. A case, a circumstance.

a. (fem. موقعە) 1. That makes or lets fall, or lets happen. 2. Who attacks in fight. 3. Who plays or sings correctly.

a. (fem. موقعە) 1. Who beats out metal into shape. 2. Who whets, sharpens. 3. Who affixes a signature to documents. 4. Who sets down his feet softly in walking.