(for منصبب), a. (fem. منصبە) 1. Poured. 2. Flowing.

a. (fem. منصبە) 1. Who fixes a knife, etc. in a handle. 2. That fatigues or enfeebles. 3. Who twangs a bow for sound.

sıf. ar. s. Munsabbe. [sabebe’den imf. infi’âl] dökülen, insıbâb eden, denize veya bir ırmağa kavuşan: Tuna Karadeniz’e munsabb olur.

a. (fem. منصبە) 1. (A knife, etc.) set firmly in its handle. 2. Tired, also, enfeebled. 3. (A bow) gently twanged for sound.

s. (pl. مناصب) 1. A place where a thing is set up. 2. (vulg. mansub) An office of rank, emolument, and command, an office of state. 3. An origin, source to which a thing is referred.

iz. ar. cm: menâsıb. [nasb’dan im.— beyne’l-avâm zebân-zedi mansûb.] 1. Nasb ve tayin olunacak mahal, büyük memuriyyet, makam, mesned; menâsıb-ı âliye. 2. Bir ırmağın denize veya bir çayın ırmağa döküldüğü yer, ağız, kavşak: Sakarya’nın, Menderes’in mansıbı; menâsıb-ı Nil.

(a. s. nasb’dan) : birbirinin üzerine tertiplenmiş olan.

(a. i. nasb’dan. c. : menâsıb) : devlet hizmeti, me’mûriyet.

(a. s.) : insıbâbeden, dökülen, karışan, kavuşan. [bir denize, bir ırmağa. . . .]

s. A base, basis; a trevet on which a thing is made to stand up.