a. (fem. منصبە) 1. Who fixes a knife, etc. in a handle. 2. That fatigues or enfeebles. 3. Who twangs a bow for sound.

a. (fem. منصبە) 1. Set up on end. 2. (Teeth) evenly set. 3. (Earth) which, when wetted, does not form mud.

s. (pl. مناصب) 1. A place where a thing is set up. 2. (vulg. mansub) An office of rank, emolument, and command, an office of state. 3. An origin, source to which a thing is referred.

(for منصبب), a. (fem. منصبە) 1. Poured. 2. Flowing.

s. A base, basis; a trevet on which a thing is made to stand up.

sıf. ar. s. Munsabbe. [sabebe’den imf. infi’âl] dökülen, insıbâb eden, denize veya bir ırmağa kavuşan: Tuna Karadeniz’e munsabb olur.

(a. s. nasb’dan) : birbirinin üzerine tertiplenmiş olan.

(a. i. nasb’dan. c. : menâsıb) : devlet hizmeti, me’mûriyet.

iz. ar. cm: menâsıb. [nasb’dan im.— beyne’l-avâm zebân-zedi mansûb.] 1. Nasb ve tayin olunacak mahal, büyük memuriyyet, makam, mesned; menâsıb-ı âliye. 2. Bir ırmağın denize veya bir çayın ırmağa döküldüğü yer, ağız, kavşak: Sakarya’nın, Menderes’in mansıbı; menâsıb-ı Nil.

a. (fem. منصبە) 1. (A knife, etc.) set firmly in its handle. 2. Tired, also, enfeebled. 3. (A bow) gently twanged for sound.