اَلْمُعَيَّنُ [el-mu’ayyen] (مُعَظَّمٌ [mu’azzam] vezninde) Şol kumaşa denir ki onda câmûs gözü gibi çâr-kûşeye yakîn hurde nakışlar ola. Ve gözlerinin aralığı siyâh olan öküze denir. Ve bir ma’rûf erkek öküzün adıdır.

مُعِينٌ [Mu’în] (مُبِينٌ [mubîn] vezninde) Esâmî-i ricâldendir.

sıf. ar. s. Mu‘îne. [avn’dan if. if‘âl] 1. Yardımcı, yardım ve muâvenet eden. 2. Muâvin, refîk, yamak.

مَعِينٌ [Me’în] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde)

اَلْمَائِنُ [el-mâ’in] ve اَلْمَيُونُ [el-meyûn] (صَبُورٌ [sabûr] vezninde) ve اَلْمَيَّانُ [el-meyyân] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) Yalancıya denir, kezzâb ma’nâsına.

sıf. ar. s. Mu‘ayyene. [ayn’dan imf. tef‘îl] 1. Tayin ve tahsis olunmuş, muhassas: onun muayyen maaşı vardır. 2. Tahdîd olunmuş, mahdûd: herkesin vazifesi muayyendir.

(a. s. avn’den) : 1) iane eden, yardımcı. 2) yardımcı.

(a. s. ayn’den) : 1) tâyin edilmiş, belli, belirli. 2) kararlaştırılan.

iz. ar. rt. [hendesede] dört dıl‘ı müsâvî ve mütevâzî ve zâviyelerinin (açılarının) ikisi münferice ve diğer ikisi hâdde olan şekil, baklava resmi.

اَلْمَعْيُونُ [el-ma’yûn] ve اَلَمَعِينُ [el-me’în] (مَكِيلٌ [mekîl] vezninde) Yer yüzünde âşikâre cereyân eden suya denir; yukâlu: مَاءٌ مَعْيُونٌ وَمَعِينٌ أَيْ ظَاهِرٌ جَارٍ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ Bunlar sâbıku’z-zikr عَيْنٌ ['ayn] ve عِيَانٌ ['iyân] mâddesindendirler, niteki mîmiyyu’l-asl olan مَعِينٌ [me’în] dahi bu ma’nâyadır.