sıf. iz. ar. cm: müsâfirîn. [sefer’den if. müfâ‘ale] 1. Sefer ve seyahat eyleyen, yolcu, seyyâh: berr ü bahrda bulunan müsâfirîn-i islâm için duâ etmek. [arabîde asıl olan bu mana ile lisânımızda nâdirü’l-isti‘mâl olup, bi’l-münâsibe ma‘ânî-i âtiyeyi almıştır.] 2. Esnâ-yı râhda birinin evine konan, konuk, dayf, mihmân: Anadolu köylerinin misâfir kabulüne mahsus müşterek odaları vardır; misâfir kabul eder misiniz? 3. Ziyâret için veya konuşmak için birinin evine giden, ev adamlarından olmayıp, hâriçten ve muvakkaten gelmiş adam: odada misâfir vardır; ben misâfir değilim ev adamıyım; misâfir yatağı. 4. Göze ârız olan leke: gözünde misâfir peydâ oldu.