اَلْمَرَنُ [el-meren] (fethateynle) Bâgçe bekçilerinin ağaç başında dallar aralığında yaptıkları tahta denir ki üzerinde nevm ve ârâm ederler.

اَلْمَرْنُ [el-mern] (قَرْنٌ [karn] vezninde) Devenin ayakları taşırkamakla tabana yakın yerlerini yağlamak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَنَ بَعِيرَهُ مَرْنًا إِذَا دَهَنَ أَسْفَلَ قَوَائِمِهِ مِنْ حَفَائِهِ Ve bir adamı yere vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَنَ بِهِ الْأَرْضَ إِذَا ضَرَبَهُ بِهَا Ve مَرْنٌ [mern] Bir çeşit siyâb adıdır. Burada نَبَاتٌ nüshası galattır. Ve yumuşatılmış meşine ve sahtiyâna denir. Ve kürke denir فِرَاءٌ [firâ’] ma’nâsına. Ve cânib ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ فِي مَرْنٍ مِنْهُ أَيْ جَانِبٍ Ve kisve ma’nâsınadır; yukâlu: جَاءَ وَمَا عَلَيْهَا مَرْنٌ أَيْ كِسْوَةٌ Ve vergiye denir, عَطَاءٌ [‘atâ’] ma’nâsına. Ve düşmandan kaçmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَنَ فُلَانٌ عَنْ عَدُوِّهِ مَرْنًا إِذَا فَرَّ مِنْهُ

s. 1. A soft hide. 2. A fur coat. 3. A garment. 4. A kind of soft cloth. 5. A present.

s. A watchman’s seat among the branches of a tree.

s. 1. A manner, habit, custom. 2. An uproar.

(for مرنن), a. (fem. مرنە) That utters a plaintive cry or wail.

اَلْمَرِنُ [el-merin] (mîm’in fethi ve râ’nın kesri ile) Hâl ma’nâsına; yukâlu: مَا زَالَ ذَلِكَ مَرِنِى أَيْ حَالِي وَيُقَالُ لِلْقَوْمِ هُمْ عَلَى مَرِنٍ وَاحِدٍ إِذَا اسْتَوَتْ أَخْلَاقُهُمْ

اَلْمَرْنُ [el-mern] (mîm’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Kürk, pûstîn ma’nâsına. Ve مَرْنٌ [mern] Devenin ayağı altın yağlamağa dahi derler; yukâlu: مَرَنَ بَعِيرَهُ يَمْرُنُهُ مَرْنًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا دَهَنَ أَسْفَلَ قَوَائِمِهِ مِنْ حَفًى Ve حَفًى [hafâ] devenin ayağı taşırgamağa derler.