اَلْمَدْفَعُ [el-medfa’] (mîm’in ve fâ’nın fethiyle) Şol yerdir ki onda su aka, mecrâ-i mâ ma’nâsına. Ve sâhib-i surâhمَدْفَعٌ [medfa’]ı “cây-i gird-âmeden-i âb” ile tefsîr etmiştir, sehvdir. Ve Cevherî’nin اَلَّتِي تَجْرِي فِيهَا الْمِيَاهُ dediği sıfat-ı kâşife olduğundan zühûl etmiştir.

اَلْمِدْفَعُ [el-midfa’] (mîm’in kesri ve fâ’nın fethiyle) Bir nesneyi itiverecek âlete derler.

اَلْمَدْفَعُ [el-Medfa’] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir mevzi’ adıdır. Ve مَدْفَعٌ [medfa’] İki akıntı beyninde olan çukur su mecrâsına denir ki ibtidâ su kendisine mündefi’ olup ba’dehu öbür akıntıya da mündefi’ olur, مَذْنَبُ الدَّافِعَةِ [meznebu’d-dâfi’at] dahi denir. Ve مَدَافِعُ [medâfi’] lafzından müfred olur ki şiddetle su akacak mecrâya denir.

s. (pl. مدافع) 1. An implement for impelling, or expelling. 2. A cannon.

اَلدَّافِعُ [ed-dâfi’] ve اَلدَّافِعَةُ [ed-dâfi’at] ve اَلْمِدْفَاعُ [el-midfâ’] (مِحْرَابٌ [mihrâb] vezninde) Şol nâkaya denir ki doğurmazdan mukaddemce ağızı memesinden püskürüp def’ eder ola; yukâlu: نَاقَةٌ دَافِعٌ وَدَافِعَةٌ وَمِدْفَاعٌ إِذَا كَانَتْ تَدْفَعُ اللِّبَاءَ فِي ضَرْعِهَا قُبَيْلَ النِّتَاجِ

اَلدَّفْعُ [ed-def’] (نَفْعٌ [nef’] vezninde) Ve اَلْمَدْفَعُ [el-medfa’] (mîm’in ve fâ’nın fethiyle) Zor ile öte savmak ve kakıvermek ma’nâsınadır; yukâlu: دَفَعَهُ وَإِلَيْهِ وَعَنْهُ الْأَذَى دَفْعًا وَمَدْفَعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا نَحَّاهُ Şârih der ki mü’ellif burada ilgâz-gûne kasr eylemiştir, zîrâ Basâ’ir’de beyânına göre دَفْعٌ [def’] bi-nefsihi ve إِلَى ile ve عَنْ ile ta’diye eder; إِلَى ile إِنَالَةٌ [inâlet] ya’nî nâ’il eylemek ma’nâsına ve عَنْ ile himâye ma’nâsına isti’mâl olunur; fe-yukâlu: دَفَعَهُ إِذَا نَحَّاهُ وَدَفَعَ إِلَيْهِ مَالاً أَيْ أَعْطَاهُ وَأَنَالَهُ وَدَفَعَ عَنْهُ الْأَذَى أَيْ حَمَاهُ

(a. i. c. : medâfi’) : ask. top.

(a. i. c. : medâfi’) : ask. top.

iz. ar. cm: medâfi‘. [def’den ism-i âlet.] 1. Etmeye mahsus âlet. 2. [lugat-ı müvellede olarak] top.

s. (pl. مدافع) An outlet.