a. (fem. محكمە) 1. Who appoints judge or arbiter. 2. (pl. محكمون obl. محكمین) One of the sect of schismatics of Islam who protested against the reference of the dispute as to the caliphate of 'Ali to arbitration.

اَلْمُحَكَّمُ [el-muhakkem] (mîm’in zammı vekâf’ın fethi ve teşdîdiyle) Şol pîr-i mücerrebdir ki hikmete nisbet olunur, nitekim ba’zı şi’rde vâki’ olmuştur. Ve ammâ şol kimseler ki hadîs-i şerîfte “إِنَّ الْجَنَّةَ لِلْمُحَكَّمِينَ” buyurulmuştur, onlar ashâb-ı uhdûddan şol kavmdir ki küfrü kabûl etmekle katl beyninde tahyîr olunduklarında İslâm üzere sâbit olup katl olunmağı ihtiyâr ettiler.

مُحَكَّمٌ [Muhakkem] (مُعَظَّمٌ [mu’azzam] vezninde) Ma’rûf Muhakkemu’l-Yemâme’dir ki Murteddîn gazâsında hâlid b. el-Vedîl onu katl eyledi.

a. (fem. محكمە) 1. Appointed judge or arbiter. 2. (pl. محكمون, obl. محكمین) One to whom the option is given of recantation from Islam, or death.

اَلْمُحَكِّمُ [el-muhakkim] (مُحَدِّثٌ [muhaddis] vezninde ki) tarafe’nin şi’rinde vâki’dir, eşmiş yortmuş, cihân-dîde ve ahvâl-âşinâ pîr adamdan 'ibârettir. Cevherî kâf’ı meftûhan kayd etmekle vehm eylemiştir. Ve işbu “إِنَّ الْجَنَّةَ لِلْمُحَكَّمِينَ” hadîsinde vârid olan مُحَكَّمٌ [muhakkem] lafzı kâf’ın fethiyle ve kesriyle mervîdir, kesr rivâyetine göre مُنْصِفٌ مِنْ نَفْسِهِ ma’nâsınadır. Ve onlar ashâb-ı uhdûddan şol kavmdir ki küffâr kendileri katl ile küfr beyninde tahyîr eylediklerinde İslâm üzere sebâtla katl olunmağı ihtiyâr eylediler.

sıf. ar. s. Muhkeme. [hükm’den imf. if‘âl] sağlam, metin, kavî, üstüvâr: muhkem bina; pek muhkem bir makine. ≡ h. tr. Sağlam, sıkı sıkı: muhkem bağlamalı; ağzını muhkem kapadım.

(a. s. hükm’den) : tah-kîm edilmiş, sağlam kılınmış, sağlam, berk, sağlamlaştırılmış, kuvvetli.

(a. s. hükm’den) : (bkz : muhkem).

(a. s.) : ihkâm eden, kuvvet veren, kuvvetleştiren, sağlam kılan.

vulg. muhkem, a. (fem. محكمە) 1. Firm, strong. 2. Tight.