a. (fem. محرمە) 1. Who enters any state when certain acts are unlawful for him, and when his person is sacred to others; such as divine worship, fasting, the pilgrimage at Mekka, etc. 2. Whom it is unlawful to fight or to slay.

a. (fem. محرمە) 1. Forbidden, interdicted. 2. Made sacred. 3. (pl. محرمات محارم، محاریم،) The lunar month of Muharrem. 4. A proper name and surname of men.

اَلْمَحْرَمُ [el-mahrem] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir adama tezevvücü helâl olmayan akribâdan 'ibârettir, zükûr olsun ve inâs olsun; yukâlu: رَحِمٌ مَحْرَمٌ أَيْ مُحَرَّمٌ تَزَوَّجُهَا وَيُقَالُ هِيَ لَهُ مَحْرَمٌ وَهُوَ لَهَا مَحْرَمٌ

a. 1. Prohibited; especially, (pl. محارم) within the forbidden degrees of relationship for marriage; such, though of different sexes, may meet on intimate terms. 2. Intimate. 3. A forbidden place for certain acts; a sacred place.

اَلْمُحَرَّمُ [el-Muharrem] (مُعَظَّمٌ [mu’azzam] vezninde) Bu dahi harem-i Mekke’ye ıtlâk olunur. Ve şol deveye ıtlâk olunur ki gerçi bir mikdâr kullanmakla ortaca yavaşıyıp lâkin dil-hâh üzere kullanılması henüz düşvâr ola. Ve sert olmayıp ele mülâyim dokunur olan burna denir. Ve yeni kamçıya denir. Ve dibâgat olunmamış deriye denir. Ve شَهْرُ اللهِ الْأَصَبُّ [şehrullâhi’l-esabb] ismidir. Cem’i مَحَارِمُ [mehârim] ve مَحَارِيمُ [mehârîm] ve مُحَرَّمَاتٌ [muharremât] gelir.

sıf. ar. s. Muharreme. [harâm’den imf. tef‘îl] tahrîm edilmiş, haram hükmüne konmuş. n. ≡ iz. ar. Sene-i kameriyye-i Arabiyyenin birinci ayı: mâh-ı muharrem, muharremü’l-harâm. [câhiliyyette bu ayda harb ü darb memnû‘ olması vech-i tesmiyesidir.]

(a. s. i. c. : muharremât) : 1) tahrîm olunmuş, haram kılınmış. 2) kamer takvîminin birinci ayı, aşure ayı. [Müslümanlıktan önce bu ayda savaş haram olduğu için muharrem adı verilmiştir. Bu ayın ilk on gününde, Kerbelâ vak’asının yıldönümü olarak matem yapılır ve onuncu günü de aşure pişirilir] . 3) erkek adı.

(a. s. harâm’dan c. : mahârim) : 1) haram, şeriatın yasak ettiği şey. 2) nikah düşmiyen, şerîatçe evlenilmesi yasak edilen. 3) şerîatçe, kadının kendisinden kaçmadığı [erkek] . 4) [biriyle] çok samîmi, içli dışlı olan. 5) gizli olan, herkese söylenmiyen. 6) herkesçe bilinmemesi îcâbeden. Nâ. mahrem : nikâh düşen, kendisinden kaçılan erkek.

iz. ar. cm: mahârim. [harâm’dan masdar-ı mîmî] haram, şer‘an tecvîz olunmaz şey: mahârimden tevakkî etmeli. [bu mana ile başlıca cem‘i müsta‘meldir.] ≡ sıf. ar. [zûmahrem’den muhtasar] 1. İzdivacı şer‘en haram ve gayr-i câiz olan, yakın akrabadan olmakla kendisinden kaçılmayan, hareme girip çıkan: kendisi mahremdir hareme girebilir. 2. mc. Teklifsiz, birinin esrârına ve ahvâl-i husûsiyyesine vâkıf, içli dışlı: mahrem-i esrâr. 3. Gizli, sır, herkese açılmaz ve söylenmez: o sözü, o işi pek mahrem tutuyorlar.

اَلْمُحْرِمُ [el-muhrim] (مُحْسِنٌ [muhsin] vezninde) Bir adamın musâlaha eylediği kimseye ıtlâk olunur; yukâlu: هُوَ مُحْرِمُكَ أَيْ مُسَالِمُكَ Ve bir adamın حَرِيمٌ [harîm] ve himâyetinde olan adama denir. Ve bir kimsenin her vechle ezâ ve ta’arruzu harâm ve nâ-revâ olan adama ıtlâk olunur ki o ondan hemîşe mu’âf ve müsellem olur; yukâlu: إِنَّهُ لَمُحْرِمٌ عَنْكَ أَيْ يَحْرُمُ أَذَاهُ عَلَيْكَ Ve esmâdandır.