a. (fem. محرمە) 1. Forbidden, interdicted. 2. Made sacred. 3. (pl. محرمات محارم، محاریم،) The lunar month of Muharrem. 4. A proper name and surname of men.

اَلْمُحَرَّمُ [el-muharrem] (mîm’in zammı ve râ’nın fethi ve teşdîdiyle) Şol aydır ki şühûr-ı senenin ibtidâsıdır. Ve مُحَرَّمٌ [muharrem] Şol deriye derler ki henüz dibâgat olunmamış ola. Ve şol kamçıya derler ki henüz mülâyim olmaya. Ve şol nâkaya derler ki henüz baş öğrenmemiş ola, Ebû Zeyd rivâyeti üzere.

اَلْمَحْرَمُ [el-mahrem] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir adama tezevvücü helâl olmayan akribâdan 'ibârettir, zükûr olsun ve inâs olsun; yukâlu: رَحِمٌ مَحْرَمٌ أَيْ مُحَرَّمٌ تَزَوَّجُهَا وَيُقَالُ هِيَ لَهُ مَحْرَمٌ وَهُوَ لَهَا مَحْرَمٌ

a. (fem. محرمە) 1. Who enters any state when certain acts are unlawful for him, and when his person is sacred to others; such as divine worship, fasting, the pilgrimage at Mekka, etc. 2. Whom it is unlawful to fight or to slay.

اَلْمُحَرَّمُ [el-Muharrem] (مُعَظَّمٌ [mu’azzam] vezninde) Bu dahi harem-i Mekke’ye ıtlâk olunur. Ve şol deveye ıtlâk olunur ki gerçi bir mikdâr kullanmakla ortaca yavaşıyıp lâkin dil-hâh üzere kullanılması henüz düşvâr ola. Ve sert olmayıp ele mülâyim dokunur olan burna denir. Ve yeni kamçıya denir. Ve dibâgat olunmamış deriye denir. Ve شَهْرُ اللهِ الْأَصَبُّ [şehrullâhi’l-esabb] ismidir. Cem’i مَحَارِمُ [mehârim] ve مَحَارِيمُ [mehârîm] ve مُحَرَّمَاتٌ [muharremât] gelir.

sıf. ar. s. Muharreme. [harâm’den imf. tef‘îl] tahrîm edilmiş, haram hükmüne konmuş. n. ≡ iz. ar. Sene-i kameriyye-i Arabiyyenin birinci ayı: mâh-ı muharrem, muharremü’l-harâm. [câhiliyyette bu ayda harb ü darb memnû‘ olması vech-i tesmiyesidir.]

(a. s. i. c. : muharremât) : 1) tahrîm olunmuş, haram kılınmış. 2) kamer takvîminin birinci ayı, aşure ayı. [Müslümanlıktan önce bu ayda savaş haram olduğu için muharrem adı verilmiştir. Bu ayın ilk on gününde, Kerbelâ vak’asının yıldönümü olarak matem yapılır ve onuncu günü de aşure pişirilir] . 3) erkek adı.

(a. s. harâm’dan c. : mahârim) : 1) haram, şeriatın yasak ettiği şey. 2) nikah düşmiyen, şerîatçe evlenilmesi yasak edilen. 3) şerîatçe, kadının kendisinden kaçmadığı [erkek] . 4) [biriyle] çok samîmi, içli dışlı olan. 5) gizli olan, herkese söylenmiyen. 6) herkesçe bilinmemesi îcâbeden. Nâ. mahrem : nikâh düşen, kendisinden kaçılan erkek.

iz. ar. cm: mahârim. [harâm’dan masdar-ı mîmî] haram, şer‘an tecvîz olunmaz şey: mahârimden tevakkî etmeli. [bu mana ile başlıca cem‘i müsta‘meldir.] ≡ sıf. ar. [zûmahrem’den muhtasar] 1. İzdivacı şer‘en haram ve gayr-i câiz olan, yakın akrabadan olmakla kendisinden kaçılmayan, hareme girip çıkan: kendisi mahremdir hareme girebilir. 2. mc. Teklifsiz, birinin esrârına ve ahvâl-i husûsiyyesine vâkıf, içli dışlı: mahrem-i esrâr. 3. Gizli, sır, herkese açılmaz ve söylenmez: o sözü, o işi pek mahrem tutuyorlar.

a. 1. Prohibited; especially, (pl. محارم) within the forbidden degrees of relationship for marriage; such, though of different sexes, may meet on intimate terms. 2. Intimate. 3. A forbidden place for certain acts; a sacred place.