a. (fem. محرمە) 1. Forbidden, interdicted. 2. Made sacred. 3. (pl. محرمات محارم، محاریم،) The lunar month of Muharrem. 4. A proper name and surname of men.

اَلْمُحَرَّمُ [el-muharrem] (mîm’in zammı ve râ’nın fethi ve teşdîdiyle) Şol aydır ki şühûr-ı senenin ibtidâsıdır. Ve مُحَرَّمٌ [muharrem] Şol deriye derler ki henüz dibâgat olunmamış ola. Ve şol kamçıya derler ki henüz mülâyim olmaya. Ve şol nâkaya derler ki henüz baş öğrenmemiş ola, Ebû Zeyd rivâyeti üzere.

اَلْمُحَرَّمُ [el-Muharrem] (مُعَظَّمٌ [mu’azzam] vezninde) Bu dahi harem-i Mekke’ye ıtlâk olunur. Ve şol deveye ıtlâk olunur ki gerçi bir mikdâr kullanmakla ortaca yavaşıyıp lâkin dil-hâh üzere kullanılması henüz düşvâr ola. Ve sert olmayıp ele mülâyim dokunur olan burna denir. Ve yeni kamçıya denir. Ve dibâgat olunmamış deriye denir. Ve شَهْرُ اللهِ الْأَصَبُّ [şehrullâhi’l-esabb] ismidir. Cem’i مَحَارِمُ [mehârim] ve مَحَارِيمُ [mehârîm] ve مُحَرَّمَاتٌ [muharremât] gelir.

a. (fem. محرمە) 1. Who enters any state when certain acts are unlawful for him, and when his person is sacred to others; such as divine worship, fasting, the pilgrimage at Mekka, etc. 2. Whom it is unlawful to fight or to slay.

اَلْمُحْرِمُ [el-muhrim] (مُحْسِنٌ [muhsin] vezninde) Bir adamın musâlaha eylediği kimseye ıtlâk olunur; yukâlu: هُوَ مُحْرِمُكَ أَيْ مُسَالِمُكَ Ve bir adamın حَرِيمٌ [harîm] ve himâyetinde olan adama denir. Ve bir kimsenin her vechle ezâ ve ta’arruzu harâm ve nâ-revâ olan adama ıtlâk olunur ki o ondan hemîşe mu’âf ve müsellem olur; yukâlu: إِنَّهُ لَمُحْرِمٌ عَنْكَ أَيْ يَحْرُمُ أَذَاهُ عَلَيْكَ Ve esmâdandır.

اَلْمَحْرَمُ [el-mahrem] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir adama tezevvücü helâl olmayan akribâdan 'ibârettir, zükûr olsun ve inâs olsun; yukâlu: رَحِمٌ مَحْرَمٌ أَيْ مُحَرَّمٌ تَزَوَّجُهَا وَيُقَالُ هِيَ لَهُ مَحْرَمٌ وَهُوَ لَهَا مَحْرَمٌ

iz. ar. cm: mahârim. [harâm’dan masdar-ı mîmî] haram, şer‘an tecvîz olunmaz şey: mahârimden tevakkî etmeli. [bu mana ile başlıca cem‘i müsta‘meldir.] ≡ sıf. ar. [zûmahrem’den muhtasar] 1. İzdivacı şer‘en haram ve gayr-i câiz olan, yakın akrabadan olmakla kendisinden kaçılmayan, hareme girip çıkan: kendisi mahremdir hareme girebilir. 2. mc. Teklifsiz, birinin esrârına ve ahvâl-i husûsiyyesine vâkıf, içli dışlı: mahrem-i esrâr. 3. Gizli, sır, herkese açılmaz ve söylenmez: o sözü, o işi pek mahrem tutuyorlar.

(a. s. harâm’dan c. : mahârim) : 1) haram, şeriatın yasak ettiği şey. 2) nikah düşmiyen, şerîatçe evlenilmesi yasak edilen. 3) şerîatçe, kadının kendisinden kaçmadığı [erkek] . 4) [biriyle] çok samîmi, içli dışlı olan. 5) gizli olan, herkese söylenmiyen. 6) herkesçe bilinmemesi îcâbeden. Nâ. mahrem : nikâh düşen, kendisinden kaçılan erkek.

sıf. ar. s. Muharreme. [harâm’den imf. tef‘îl] tahrîm edilmiş, haram hükmüne konmuş. n. ≡ iz. ar. Sene-i kameriyye-i Arabiyyenin birinci ayı: mâh-ı muharrem, muharremü’l-harâm. [câhiliyyette bu ayda harb ü darb memnû‘ olması vech-i tesmiyesidir.]

a. 1. Prohibited; especially, (pl. محارم) within the forbidden degrees of relationship for marriage; such, though of different sexes, may meet on intimate terms. 2. Intimate. 3. A forbidden place for certain acts; a sacred place.