(a. i. c. : mebâdî) : evvel, başlangıç, prensip, ilk unsur; ilmin ilk kısmı.

iz. ar. cm: mebâdî. [bed’’den masdar-ı mîmî veya im. izn.] Başlama, başlangıç, bed’, âğâz, baş, ibtidâ-yı zuhûr: mebde’-i âlem; mebde’-i hilkat; mebde’-i islâm.

البَدَاةُ [el-bedât] (bâ’nın harekât-ı selâsı ve dâl’ın feth ve meddiyle) ve البَدَأَةُ [el-bede’et] (fetehâtla) ve الْمُبْدَأُ [el-mubde’] (mîm’in zammı ve bâ’nın sükûnuyla) ve الْمَبْدَأُ [el-mebde’] (mîm’in fethiyle) ve الْمَبْدَأَةُ [el-mebde’et] (kezâlik mîm’in fethiyle) Evvel-i hâl ve ibtidâ-yı neş’et ma’nâsına ismlerdir, niteki İbn 'Udays, Bâhir nâm kitâbında bu ma’nâya sebt eyledi; yukâlu: كَانَ ذَلِكَ الأَمْرُ فِي بَدْأَتِنَا [مُثَلَّثَةُ الْبَاءِ] وَبَدَأَتِنَا وَمُبْدَئِنَا وَمَبْدَئِنَا وَمَبْدَئَتِنَا أَيْ فِي أَوَّلِ حَالِنَا وَنَشْأَتِنَا

s. (pl. مبادی) 1. A place or time of beginning, a beginning. 2. A source, origin, fountain-head; a cause. 3. A first principle; an axiom, a definition; a scientific preliminary. 4. (mystics) A starting-point, from a knowledge of which a saint proceeds to a knowledge of God.