اَللَّوَاكُ [el-levâk] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Çiynemtiye denir; yukâlu: مَا ذَاقَ لَوَاكًا أَيْ مَضَاغًا وَقَوْلُهُمْ أَلْكِنِي إِلَى فُلَانٍ ذُكِرَ فِي “ل،أ،ك” Ya’nî إِلَاكَةٌ [ilâket]ten me’hûz أَلْكِنِي misâli ki elçilik eylemek ma’nâsınadır, إِلَاكَةٌ [ilâket]ten emrdir, Cevherî’nin burada zikri vehmdir, ve ona müte’allik kıyâstan zikr eylediği kelâmlar bi’l-cümle tahbît ve tahlîttir. Hulâsa işbu “ل،و،ك” mâddesinden değildir. Şârih der ki Cevherî, Ebû Zeyd ve Ebû ‘Usfûr ve Ebû hayyân emsâli ehl-i lügate ittibâ’ eylemiştir; li-ennehum kâlu; ve yukâlu: اَلْمَلَكُ مِنْ لَاكَ الشَّيْءَ فِي فِيهِ أَيْ أَدَارَهُ وَهُوَ مَفْعَلٌ كَمَعَادٍ ثُمَّ حُذِفَتِ الْعَيْنُ