لَكِنَّ [lâkinne] (nûn-ı müşeddede ile) Hurûf-ı müşebbehe bi’l-fi’l aksâmındandır, ismini nasb ve haberini ref’ eder ve istidrâk ma’nâsını mutazammındır, ya’nî mâ-ba’dine bir hükm isbât eder ki mâ-kabline muhâlif olur, fe-lihâzâ kendiden mukaddem bir kelâm lâzımdır ki mâ-ba’dına münâkız yâhûd müzâdd ola. Ve ba’zılar dedi ki ba’zen istidrâk için ve ba’zen tevkîd için olur. Ve ba’zılar إِنَّ kelimesi gibi dâ’imâ tevkîd için olup ve tevkîde ma’nâ-yı istidrâk karîn ve musâhib olur.

اَللَّكَنُ [el-leken] (fethateynle) ve اَللُّكْنَةُ [el-luknet] (غُرْفَةٌ [gurfet] vezninde) ve اَللُّكُونَةُ [el-lukûnet] ve اَللُّكْنُونَةُ [el-luknûnet] (lâm’ın zammıyla) Bir adamın lisânında 'ucme olmakla 'Arabiyyeti fesâhat ve talâkatle tamâm edâ eylemekten 'âciz olmak ma’nâsınadır; lisânımızda bundan peltek olmak ve pelteklik ile ta’bîr olunur ki lisânında 'ucmeden ağırlık olmakla hurûfu edâdâ zahmet-keş olur; yukâlu: لَكِنَ الرَّجُلُ لَكْنًا وَلُكْنَةً وَلُكُونَةً وَلُكْنُونَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ لَا يُقِيمُ الْعَرَبِيَّةَ لِعُجْمَةِ لِسَانِهِ

Çanak, tas, çanak, leğen, tas.

i. Karın içine batmamak için ayağa takılan örgülü iyi yün nev‘i.

Dili doğru konuşamamak, tutuk konuşmak.

Lakin, ama. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; fakat, ancak, ne var ki, şu kadar var ki, gelgelelim, mamafih, buna mukabil, bununla beraber, gerçi, … ise …

(a. i. c. elkân) : leğen.

(a. e.) : ama, fakat, ancak, şu kadar var ki. [Arapça’da bu “lâkin” den başka bir de “lâkinne” şekli vardır]

Ama, fakat, lakin, ancak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; ne var ki, şu kadar var ki, gelgelelim, mamafih, buna mukabil, bununla beraber, gerçi, … ise …, bununla birlikte, yine de.

hr. ar. Biri diğerinin şartı makâmında olan iki cümle arasında kullanılır. Amma, fakat, ancak, şu kadar var ki, şu şartla ki: ben gelirim lâkin gece kalamam. Sizi oynamaktan men etmem, lâkin ibtidâ dersinizi yapmalısınız.