s. 1. A slip, slipping of the foot, etc. 2. A slide, sliding.

s. (pl. الغاز) A riddle, enigma; the enumeration, in form of a question, of a sufficient number of qualities to distinguish a thing without naming it.

اَللُّغْزُ [el-lugz] (lâm’ın zammıyla) ve اَللُّغُزُ [el-luguz] (zammeteynle) ve اَللَّغَزُ [el-legaz] (fethateynle) ve اَللُّغَزُ [el-lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) ve اَللُّغَيْزَاءُ [el-lugayzâ’] (حُمَيْرَاءُ [humeyrâ’] vezninde) ve اَللُّغَّيْزَى [el-luggayzâ] (gayn’ın teşdîdiyle سُمَّيْهَى [summeyhâ] vezninde) ve اَلْأُلْغُوزَةُ [el-ulgûzet] (أُضْحُوكَةٌ [udhûket] vezninde) Murâd ta’miye olunmuş ya’nî mestûrü’l-merâm olan kelâma denir, Fârisîde çîstân ve Türkîde bilmece ta’bîr olunur. Niteki üdebâ’ ve şu’arâ’ nazmen ve nesren bir nesneyi nâzükâne setr ve ta’miye ile tertîb ederler, mu’ammâdan farkı lügaz su’âl tarîkiyle olur. Ve dört evvelkilerin cem’i أَلْغَازٌ [elgâz] ve لُغْزٌ [lugz] lâm’ın zammı ve fethiyle. Ve لُغَزٌ [lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) Keler ve fâre ve ‘Arab tavşanı ta’bîr olunan yaban fâresinin yuvalarına denir, tevriye ve ta’miye ile hafr eylediklerine mebnî. Fi’l-asl ‘Arab tavşanının yuvasına ıtlâk olunur idi ki نَافِقَاءُ [nâfika’] ile قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] aralığını ka’r-ı zemîne doğru müstakîmen hafr eyledikten sonra yemînen ve şimâlen ‘arzı yılan eyegüsü gibi burgaç olarak hafr eder, tâ ki bulunması düşvâr ola. Ba’dehu bu tarz üzere burgaç olup sa’bü’s-sülûk olan yola da ıtlâk olunur; lağımlarda olan sıçan yolu ondan me’hûzdur. Ve نَافِقَاءُ [nâfikâ’] öte tarafta yer yüzüne hurûca toprağı pek az ve yufka kalmış yuvasına denir ki beri taraftan tazyîk olundukta hemân oradan firâr eder. Ve قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] medhali olan yuvasına denir.

اَللُّغْزُ [el-lugz] (lâm’ın zammıyla) ve اَللُّغُزُ [el-luguz] (zammeteynle) ve اَللَّغَزُ [el-legaz] (fethateynle) ve اَللُّغَزُ [el-lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) ve اَللُّغَيْزَاءُ [el-lugayzâ’] (حُمَيْرَاءُ [humeyrâ’] vezninde) ve اَللُّغَّيْزَى [el-luggayzâ] (gayn’ın teşdîdiyle سُمَّيْهَى [summeyhâ] vezninde) ve اَلْأُلْغُوزَةُ [el-ulgûzet] (أُضْحُوكَةٌ [udhûket] vezninde) Murâd ta’miye olunmuş ya’nî mestûrü’l-merâm olan kelâma denir, Fârisîde çîstân ve Türkîde bilmece ta’bîr olunur. Niteki üdebâ’ ve şu’arâ’ nazmen ve nesren bir nesneyi nâzükâne setr ve ta’miye ile tertîb ederler, mu’ammâdan farkı lügaz su’âl tarîkiyle olur. Ve dört evvelkilerin cem’i أَلْغَازٌ [elgâz] ve لُغْزٌ [lugz] lâm’ın zammı ve fethiyle. Ve لُغَزٌ [lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) Keler ve fâre ve ‘Arab tavşanı ta’bîr olunan yaban fâresinin yuvalarına denir, tevriye ve ta’miye ile hafr eylediklerine mebnî. Fi’l-asl ‘Arab tavşanının yuvasına ıtlâk olunur idi ki نَافِقَاءُ [nâfika’] ile قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] aralığını ka’r-ı zemîne doğru müstakîmen hafr eyledikten sonra yemînen ve şimâlen ‘arzı yılan eyegüsü gibi burgaç olarak hafr eder, tâ ki bulunması düşvâr ola. Ba’dehu bu tarz üzere burgaç olup sa’bü’s-sülûk olan yola da ıtlâk olunur; lağımlarda olan sıçan yolu ondan me’hûzdur. Ve نَافِقَاءُ [nâfikâ’] öte tarafta yer yüzüne hurûca toprağı pek az ve yufka kalmış yuvasına denir ki beri taraftan tazyîk olundukta hemân oradan firâr eder. Ve قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] medhali olan yuvasına denir.

اَللُّغْزُ [el-lugz] (lâm’ın zammıyla) ve اَللُّغُزُ [el-luguz] (zammeteynle) ve اَللَّغَزُ [el-legaz] (fethateynle) ve اَللُّغَزُ [el-lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) ve اَللُّغَيْزَاءُ [el-lugayzâ’] (حُمَيْرَاءُ [humeyrâ’] vezninde) ve اَللُّغَّيْزَى [el-luggayzâ] (gayn’ın teşdîdiyle سُمَّيْهَى [summeyhâ] vezninde) ve اَلْأُلْغُوزَةُ [el-ulgûzet] (أُضْحُوكَةٌ [udhûket] vezninde) Murâd ta’miye olunmuş ya’nî mestûrü’l-merâm olan kelâma denir, Fârisîde çîstân ve Türkîde bilmece ta’bîr olunur. Niteki üdebâ’ ve şu’arâ’ nazmen ve nesren bir nesneyi nâzükâne setr ve ta’miye ile tertîb ederler, mu’ammâdan farkı lügaz su’âl tarîkiyle olur. Ve dört evvelkilerin cem’i أَلْغَازٌ [elgâz] ve لُغْزٌ [lugz] lâm’ın zammı ve fethiyle. Ve لُغَزٌ [lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) Keler ve fâre ve ‘Arab tavşanı ta’bîr olunan yaban fâresinin yuvalarına denir, tevriye ve ta’miye ile hafr eylediklerine mebnî. Fi’l-asl ‘Arab tavşanının yuvasına ıtlâk olunur idi ki نَافِقَاءُ [nâfika’] ile قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] aralığını ka’r-ı zemîne doğru müstakîmen hafr eyledikten sonra yemînen ve şimâlen ‘arzı yılan eyegüsü gibi burgaç olarak hafr eder, tâ ki bulunması düşvâr ola. Ba’dehu bu tarz üzere burgaç olup sa’bü’s-sülûk olan yola da ıtlâk olunur; lağımlarda olan sıçan yolu ondan me’hûzdur. Ve نَافِقَاءُ [nâfikâ’] öte tarafta yer yüzüne hurûca toprağı pek az ve yufka kalmış yuvasına denir ki beri taraftan tazyîk olundukta hemân oradan firâr eder. Ve قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] medhali olan yuvasına denir.

اَللَّغْزُ [el-lagz] (lâm’ın fethi ve gayn-ı mu’cemenin sükûnuyla) Bir şey’i cihet ve vechesinden sarf ve imâle eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: لَغَزَهُ لَغْزًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَالَ بِهِ عَنْ وَجْهِهِ

(a. i. c. : elgaz) : 1) bilmece, bulmaca; yanıltmaca. 2) ed. manzum bilmece, eski dîvanların çoğunda bulunan ve halk. dilinde hece vezni ile yazılmış olan bilmece : "bir küçücük fıçıcık içi dolu turşucuk : limon. “Bir küçük Arabcık başındadır tablacık” : çivi… gibi.

(a. i.) : sürçme, kayma.

iz. ar. cm: elgâz. Fehmi ve halli müşkil olacak sûrette uydurulmuş söz, bilmece, yanıltmaç.

اَللُّغْزُ [el-lugz] (lâm’ın zammıyla) ve اَللُّغُزُ [el-luguz] (zammeteynle) ve اَللَّغَزُ [el-legaz] (fethateynle) ve اَللُّغَزُ [el-lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) ve اَللُّغَيْزَاءُ [el-lugayzâ’] (حُمَيْرَاءُ [humeyrâ’] vezninde) ve اَللُّغَّيْزَى [el-luggayzâ] (gayn’ın teşdîdiyle سُمَّيْهَى [summeyhâ] vezninde) ve اَلْأُلْغُوزَةُ [el-ulgûzet] (أُضْحُوكَةٌ [udhûket] vezninde) Murâd ta’miye olunmuş ya’nî mestûrü’l-merâm olan kelâma denir, Fârisîde çîstân ve Türkîde bilmece ta’bîr olunur. Niteki üdebâ’ ve şu’arâ’ nazmen ve nesren bir nesneyi nâzükâne setr ve ta’miye ile tertîb ederler, mu’ammâdan farkı lügaz su’âl tarîkiyle olur. Ve dört evvelkilerin cem’i أَلْغَازٌ [elgâz] ve لُغْزٌ [lugz] lâm’ın zammı ve fethiyle. Ve لُغَزٌ [lugaz] (صُرَدٌ [surad] vezninde) Keler ve fâre ve ‘Arab tavşanı ta’bîr olunan yaban fâresinin yuvalarına denir, tevriye ve ta’miye ile hafr eylediklerine mebnî. Fi’l-asl ‘Arab tavşanının yuvasına ıtlâk olunur idi ki نَافِقَاءُ [nâfika’] ile قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] aralığını ka’r-ı zemîne doğru müstakîmen hafr eyledikten sonra yemînen ve şimâlen ‘arzı yılan eyegüsü gibi burgaç olarak hafr eder, tâ ki bulunması düşvâr ola. Ba’dehu bu tarz üzere burgaç olup sa’bü’s-sülûk olan yola da ıtlâk olunur; lağımlarda olan sıçan yolu ondan me’hûzdur. Ve نَافِقَاءُ [nâfikâ’] öte tarafta yer yüzüne hurûca toprağı pek az ve yufka kalmış yuvasına denir ki beri taraftan tazyîk olundukta hemân oradan firâr eder. Ve قَاصِعَاءُ [kâsi’â’] medhali olan yuvasına denir.