sıf. ar. ba: كلا kilâ.

sıf. ar. s: külliye. [küll’den imn.] 1. Bütüne veya umûma ait veya mensûb ve müteallik, umûmî, cüz’î mukâbili: husûf-i küllî, küsûf-i küllî: ay veya güneşin kâmilen tutulması; [mukâbili: husûf-i cüz’î, küsûf-i cüz’î.] Kâide-i külliyye = istisnâsı olmayıp cümleye ait olan kâide, kâide-i umûmiyye. [“umûmî”den farkı şudur ki: umûmî husûsîye ve bu ise cüz’îye mukâbil kullanılır.] 2. Çok, kesîr, vâfir: bunların arasında fark-ı küllî vardır. Küllî kitaplar almış.

اَلْكُلَى [el-kulâ] (kâf’ın zammı ve elifin kasrıyla) Kezâlik cem’i, böğrekler ma’nâsına. Ve كُلْيَةٌ [kulyet] كُلْيَةُ السَّحَابِ [kulyetu’s-sehâb]ın dahi cem’i gelir, bulutun aşağıları ma’nâsına. Ve كُلْيَةٌ [kulyet] Şol değirmi sahtiyân pâresine dahi derler ki مَزَادَةٌ [mezâdet]in kulpu altında مَزَادَةٌ [mezâdet]in derisine dikerler. Ve مَزَادَةٌ [mezâdet] azık koyacak deriye derler. Ve كُلْيَةٌ [kulyet] Yayın kabzası ile bağrı mâ-beyninde olan ince yere dahi derler. Ve كُلْيَةٌ [kulyet] Ok temrenin sağından yâhûd solundan bir cânibine dahi derler.