اَلْكَلَعُ [el-kela’] (fethateynle) Ayakta olan çatlağa ve kîr ve çirke denir; yukâlu: فِي قَدَمِهِ كَلَعٌ أَيْ شُقَاقٌ وَوَسَخٌ Ve davar ayağına ‘ârız olan bıçılgan ‘illetine denir. Ve bu ma’nâlarda masdar olur; yukâlu: كَلِعَ قَدَمُهُ كَلَعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا وَسِخَ وَتَشَقَّقَ ve yukâlu: كَلِعَتْ قَوَائِمُ الْفَرَسِ إِذَا جَرِبَتْ جَرَبًا شَدِيدًا Ve baş kîrlenmek ma’nâsınadır; yukâlu: كَلِعَ رَأْسُهُ إِذَا اتَّسَخَ Ve başta olan kîr çamur gibi kuruyup kalmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَلِعَ عَلَى رَأْسِهِ الْوَسَخُ إِذَا يَبِسَ Ve ayak çatlamak ve kîr ve pâs tutmak ma’nâsınadır, niteki zikr olundu; yukâlu: كَلِعَتْ رِجْلُهُ إِذَا تَوَسَّخَتْ وَتَشَقَّقَتْ Ve كَلَعٌ [kela’] ve كُلاَعٌ [kulâ’] (صُدَاعٌ [sudâ’] vezninde) Devenin bakanakları bıçılgan olup çatlamak ma’nâsınadır; yukâlu: كَلِعَ الْبَعِيرُ كَلَعًا وَكُلاَعًا إِذَا حَصَلَ لَهُ شُقَاقٌ فِي الْفِرْسِنِ

كَلاَعٌ [Kelâ’] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Endelus’te bir mevzi’ adıdır.

اَلْكَلِعُ [el-keli’] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve اَلْكَلِعَةُ [el-keli’at] (فَرِحَةٌ [ferihat] vezninde) Sıfatlardır, ayağı kîrli pâslı çatlak adama ve ayağı bıçılgan hayvâna denir. Ve ayağa da vasf olur. Ve كَلِعٌ [keli’] Şol kaba ve kırbaya denir ki üzerinde kîr ve pâs kat kat yığılıp keçelenmiş ola; yukâlu: إِنَاءٌ وَسِقَاءٌ كَلِعٌ إِذَا الْتَبَدَ عَلَيْهِ الْوَسَخُ

اَلْكَلَعُ [el-kela’] (fethateynle) Ayakta olan شُقَاقٌ [şukâk] ve kîr ve pâstır. Ve شُقَاقٌ [şukâk] şîn’in zammı ile bıçılkan dedikleri marazdır. Ve sâhib-i surâhشُقَاقٌ [şukâk]ı cem’ tasavvur edip “keftegîhâ” ile tefsîr etmiştir. Ve كَلَعٌ [kela’] Ayak zikr olunan vech üzere olmağa dahi derler; yukâlu: كَلِعَتْ رِجْلُهُ تَكْلَعُ كَلَعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ

اَلْكَلِعُ [el-keli’] (kâf’ın fethi ve lâm’ın kesriyle) Şol kâsedir ki onun üzerinde kîr ve pâs müctemi’ ola; ve yukâlu: سِقَاءٌ كَلِعٌ Ve سِقَاءٌ [sikâ’] sîn’in kesriyle kırbaya derler.