اَلْكِفْرُ [el-kifr] (kâf’ın kesri ve fâ’nın sükûnuyla) Zulmet-i leyl ma’nâsınadır; fethiyle dahi lügattır, nitekim mürûr etti. Ve كَفِرٌ [kefir] Ulu dağa dahi derler cebel-i 'azîm ma’nâsına, Ebû 'Ubeyd’in Ferrâ’dan ettiği rivâyeti üzere.

اَلْكَفْرُ [el-kefr] (kâf’ın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Örtmek, setr ma’nâsına; yukâlu: كَفَرْتُ الشَّيْءَ أَكْفِرُهُ كَفْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا سَتَرْتَهُ Ve كَفْرٌ [kefr] Köye dahi derler, karye ma’nâsına. Ve fi’l-hadîsi: “يُخْرِجُكُمُ الرُّومُ مِنْهَا كَفْرًا كَفْرًا أَيْ مِنْ قُرَى الشَّامِ Ve كَفْرٌ [kefr] Köy ma’nâsına olduğu için كَفْرُ تُوثَا [kefru Tûsâ] ve كَفْرُ تِعْقَابٍ [kefru Ti’kâb] derler, Şâm-ı şerîf nâhiyesinde olan köylerin ba’zına ki تُوثَا [Tûsâ] ve تِعْقَابٌ [Ti’kâb] esmâ-i ricâldendir, zikr olunan köyler onlara nisbet olunur. Ve كَفْرٌ [kefr] Zulmet-i leyle dahi derler.

اَلْكُفْرُ [el-kufr - el-kefr] (kâf’ın zammı ve fethiyle) ve اَلْكُفُورُ [el-kufûr] ve اَلْكُفْرَانُ [el-kufrân] (kâf’ların zammıyla) Îmânın zıddıdır ki vahdâniyyeti yâhûd nübüvvet ve şerî’ati inkâr eylemekten 'ibârettir; yukâlu: كَفَرَ الرَّجُلُ كُفْرًا وَكُفُورًا وَكُفْرَانًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ ضِدُّ آمَنَ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre asl كُفْرٌ [kufr] setr ma’nâsınadır; كَافِرٌ [kâfir] hakkı setr eylediği için ıtlâk olundu. Ve كُفْرٌ [kufr] mâddesi dîn ve şerî’at ve كُفْرَانٌ [kufrân] ni’met inkârında ve كُفُورٌ [kufûr] ikisinde gâlib müsta’meldir. Ve كُفُورٌ [kufûr] ve كُفْرَانٌ [kufrân] Mün’imin ni’metini setr ve inkâr eylemek ma’nâsınadır ki şükr mukâbilidir; yukâlu: كَفَرَ نِعْمَةَ اللهِ وَبِنِعْمَتِهَا كُفُورًا وَكُفْرَانًا إِذَا جَحَدَهَا وَسَتَرَهَا

s. (pl. كفور) 1. Unbelief; infidelity. 2. Misbelief, religious belief in anything contrary to the principles of Islam; blasphemy. 3. A piece of ingratitude. 4. T. A grossly vituperative curse; swearing.

s. (pl. كفور) An Arab village or hamlet.

اَلْكَفْرُ [el-kefr] (حَفْرٌ [hafr] vezninde) ve اَلْكُفْرُ [el-kufr] (kâf’ın zammıyla) Bir nesnenin üzerini örtüp bürümek ma’nâsınadır; yukâlu: كَفَرَ عَلَى الشَّيْءِ كَفْرًا وَكُفْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا غَطَّاهُ Ve bir nesneyi setr eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: كَفَرَ الشَّيْءَ إِذَا سَتَرَهُ Ve كَفْرٌ [kefr] Nâstan ba’îd olan arza denir. Ve Fürs ya’nî 'Acem tâ’ifesinin şâh ve vâlîlerine ta’zîm eylemelerine denir ki diz büküp sücûda karîb inhinâ ile ta’zîm ederler, hâlen Türkistân’da mu’tenâdır, tapu ta’bîr ederler; yukâlu: يَكْفُرُ كَفْرَ الْعِلْجِ أَيْ تَعَظْيِمَ الْفَارِسِيِّ مَلِكَهُ Ve كَفْرٌ [kefr] Gecenin sevâd ve zulmetine denir; bunda kâf’ın kesriyle de câ’izdir. Ve kabr ve mezâra ıtlâk olunur. Ve toprağa ıtlâk olunur. Ve köye denir, قَرْيَةٌ [karyet] ma’nâsına; hâlen 'Arabistân’da كَفْرُ طَابَ [Kefru tâb] ve كَفْرُ جَبَلٍ [Kefru Cebel] ve كَفْرُ غِنًى [Kefru ginâ] makûlesi karyeler meşhûrdur. Ve kalın olup kısa olan haşebeye denir, 'alâ-kavlin kısa değneğe denir.

اَلْكَفَرُ [el-kefer] (fethateynle) عُقَابٌ ['ukâb] ma’nâsınadır ki عَقَبَةٌ ['akabet]in cem’idir. Ve hurmâ çiçeğinin kabına denir.

(a. i. c. : küfür) : 1) köy. 2) örtme.

اَلْكَفِرُ [el-kefir] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) 'Azîm olan dağa, 'alâ-kavlin burgaç yokuş olanına denir.

vn. & s. 1. A covering over. 2. A covering up, concealing; concealment. 3. A barbarian’s bowing before a grandee.