(a. i.) : 1) çalışıp kazanma.

(a. i.) : (bkz. : kesb). kisb ü kâr : iş güc, kazanç.

اَلْقِشْبُ [el-kişb] (kâf’ın kesriyle) Nefs ve zât ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ كَرِيمُ الْقِشْبِ أَيِ النَّفْسِ Ve قِشْبٌ [kişb] Mâlik b. Buhayne nâm kimsenin pederi ismidir. Ve bâdincâna şebîh bir nebât adıdır. Şârih der ki nebât-ı mezbûrun vasatından bir çubuk zuhûr eder, uzayıp kemâlini bulunca rutûbeti sebebiyle eğilir ve tepesinde yemişi zuhûr eder; sibâ’-ı tuyûra semm-i kâtildir. Pes سَمٌّ [semm] ma’nâsına olan قِشْبٌ [kişb] ile tesmiye olunmuş olur. Ve قِشْبٌ [kişb] Demir ve ayna makûlesinin yüzlerinde olan pâsa denir, صَدَأٌ [sade’] ma’nâsına. Ve bî-hayr ve bî-menfa’at olan tebeh-kâr kimseye denir. Ve ağuya denir, semm ma’nâsına; ve bunda fethateynle de lügattir.

vn. & s. An earning, gaining, acquiring; acquisition.

s. Oil-cake.

اَلْكَسْبُ [el-kesb] (kâf’ın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Rızk taleb etmekç كَسْبٌ [kesb]in asl ma’nâsı cem’dir; tekûlu minhu: كَسَبْتُ شَيْئًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve كَسْبٌ [kesb] kesb ettirmek ma’nâsına da gelir; tekûlu: كَسَبْتُ أَهْلِي خَيْرًا وَكَسَبْتُ الرَّجُلَ مَالًا فَكَسَبَهُ Ya’nî “Ehlime hayr ve recüle mâl kesb ettirdim.” Ve bu فَعَلْتُ فَفَعَلَ tarîki üzere gelen fi’llerdendir.

اَلْكُسْبُ [el-kusb] (kâf’ın zammı ve sîn’in sükûnuyla) Yağın sıkıldıktan sonra kalan kepeği ki ona küspe derler.