iz. ar. 1. Susuz olarak ateşte şişle veya başka sûretle pişmiş et: kebap pişirmek; kebap yemek; orman kebabı, tencere kebabı, hırsız kebabı, şiş kebabı, tas kebabı vesâire = et yemeklerinin envâı. 2. Ateşte kavrulmuş veya alazlanmış her nevi me’kûl: mısır, kestane, fındık kebabı ≡ sıf. 1. Ateşte pişmiş, kavrulmuş, alazlanmış: kebap et, kestâne, mısır. 2. mc. Yanmış, yanık, mahrûk, sûhte: yüreğim kebap oldu.

اَلْكَبَابُ [el-kebâb] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Şerhalanmış ya’nî uzun uzun dilinmiş ete denir. Esâs’ta kızartmak ve tabh etmek için âteş koru üzere kebb ve ilkâ olunan et ile müfesserdir ve mevzi’-i mâddeye dahi bu evfaktır; yukâlu: كَبَّبُوا اللَّحْمَ تَكْبِيبًا وَهُوَ مِنَ الْكَبَابِ وَهُوَ اللَّحْمُ يُكَبُّ عَلَى الْجَمْرِ أَيْ يُلْقَى عَلَيْهِ Pes mü’ellifin tefsîri mâ-ye’ûlu i’tibârıyla olur. Ve hâlen bizim tabh olunmuş ma’hûd kebâba “kebâb” ıtlâkımız dahi iki tefsîre göre de mecâz olur. Şârih der ki ba’zı usûlde اَللَّحْمُ الْمُشَرَّحُ الْمَشْوِيُّ 'ibâretiyle mersûm olmakla ıtlâkımız hakîkat olur.

s. 1. Roast, baked, or broiled flesh; a dish of such food. 2. A wad of half-burnt tobacco from a pipe.

اَلْكَبَابُ [el-kebâb] (kâf’ın fethiyle) Şol ta’âma derler ki etle yumurta ile pişirirler, طَبَاهِجٌ [tabâhic] ma’nâsına.

اَلْكُبَابُ [el-kubâb] (kâf’ın zammıyla) Şol kavmdir ki bir yere yığılmış ola.