اَلْكَاتِبُ [el-kâtib] كِتَابَةٌ [kitâbet]ten ism-i fâ’ildir ki yazıcıya denir, Fârisîde debîr denir. Ve كَاتِبٌ [kâtib] 'Âlim ve dânâ olan zâta ıtlâk olunur, selefte kâtib olan 'ilm ve ma’rifetle muttasıf olduklarına mebnîdir. Kâle fi’n-Nihâye: وَفِي كِتَابِهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ إِلَى أَهْلِ الْيَمَنِ “قَدْ بَعَثْتُ إِلَيْكُمْ كَاتِبًا مِنْ أَصْحَابِي” أَرَادَ عَالِمًا سُمِّيَ بِهِ لِأَنَّ الْغَالِبَ عَلَى مَنْ كَانَ يَعْرِفُ الْكِتَابَةَ أَنَّ عِنْدَهُ الْعِلْمَ وَالْمَعْرِفَةَ وَكَانَ عِنْدَهُمْ عَزِيزًا Vâkı’an kâtib olan adam elbette ehl-i 'ilm olmak lâzımdır, niteki Fârisîde debîr denir ki aslı dû-vîr idi, iki kuvvetli demektir ki biri kuvvet-i 'ilm ve biri kuvvet-i kitâbet olacaktır.