sıf. [Fârisî ile müşterektir] 1. Gözü görmez, a’mâ, nâ-bînâ: kör adam; bir kör dilenci; bir gözünden, iki gözünden kör; anadan doğma kör = darîr. 2. Görmez, sakat: gözü kör, bir gözü kör oldu; kör gözlü. 3. Kesmez, keskin olmayan, künd: kör çakı. 4. Ziyâsız, karanlık: kör kandil, kör oda. 5. Çözülmez, karışık: kör düğüm. 6. Teyakkuzsuz, gâfil, bî-haber.

i. Eski Türkçede kuşak ve bağ manasına gelip, uçkur [aslı: içkur], dizkur, tabkur bundan mürekkeptir.

اَلْقَوَرُ [el-kaver] (fethateynle) Yek-çeşm olmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَوِرَ الرَّجُلُ قَوَرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَوِرَ

اَلْكُورُ [el-kûr] (kâf’ın zammıyla) Dâbbenin semerine ve pâlânına denir, 'alâ-kavlin her takımıyla ıtlâk olunur. Cem’i أَكْوَارٌ [ekvâr] ve أَكْوُرٌ [ekvur] ve كِيرَانٌ [kîrân] gelir kâf’ın kesriyle. Ve demircinin çamurdan olan ocağına denir, Türkîde küre denir. Ve arı kovanına denir ki içinde bal yaparlar. Ve bir dağın ismidir.

vn. & s. 1. A cutting out a circular piece from a material. 2. A circumcising a girl. 3. A walking on tiptoe. 4. A hunter’s circumventing game.

s. 1. A row, file, series. 2. A tier, course of masonry. 3. A band. 4. A steel or metal girdle.

s. 1. A glowing coal of fire; an ember. 2. The glowing central body of a fire.

اَلْقَوْرُ [el-kavr] (kâf’ın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Ayağın ucu üzere basıp yürümek, âvâzı işitilmesin diye; yukâlu: قَارَ يَقُورُ

ذِي قَارٍ [zî kâr] Bir günün ismidir ki Pervîz adlı pâdişâh Benî Şeybân üzerine gazâya geldikte Benî Şeybân ona gâlib oldu; 'Arabın ‘Acem üzerine gâlib olmasının ibtidâsı o günde vâki’ oldu. Ve اَلْقُورُ [el-kûr] (kâf’ın zammı ve meddiyle) Kezâlik cem’i, tepecikler ma’nâsına.