قينا kına. i. [ar. hınnâ’dan galat] Cezîretü’l-Arap’ta hâsıl olan bir nevi nebât ki, kurusunun tozu kadınların parmak uçlarını ve ihtiyarların saç ve sakallarını kırmızımsı bir renkte boyamalarına yarar: kına koymak; kına gecesi = gelin olacak kıza kına kodukları gece ki, vaktiyle düğünün eyyâm-ı madûdesinden idi. El-yevm perşembe gecesi yapılan düğün eğlencesi.

اَلْقَنَى [el-kanâ] (عَصَا ['asâ] vezninde) Burnun yukarısı yüksekçe ve ortası nev’an kalkık ve ucu ki yumuşağıdır, uygun ve doluca olmak ma’nâsınadır, doğan burunlu olmak ve koç burunlu olmak ve çekme burunlu olmak ta’bîr olunur; ortasında olan kalkıklık semer gibi olup yakışıklı ve nâzükâne olur. Ve bu at kısmında 'ayb ve sakar ve bâzî kısmında medîhadır; 'alâ-kavlin ortası fi’l-cümle tümsekçe olarak delikleri nev’an darca olmaktan 'ibârettir; yukâlu: فِي أَنْفِهِ قَنًى وَهُوَ ارْتِفَاعُ أَعْلَاهُ وَاحْدِيدَابُ وَسَطِهِ وَسُبُوغُ طَرَفِهِ أَوْ نُتُوُّ وَسَطِ الْقَصَبَةِ وَضِيقُ الْمَنْخَرَيْنِ

s. (n. u. قنات) Spear-shafts; bamboos; sticks.

vn. & s. A having an aquiline nose.

s. A preparer or seller of spear-shafts.

s. Henna, powder of the dried leaves of lawsonia inermis, used in the east as a dye.

vn. For قنی, q. v.

vn. & s. A being satisfied, content; satisfaction.

اَلْقَنَا [el-kanâ] (kâf’ın fethi ve elifin kasrıyla) Kezâlik hurmâ salkımı. Ve قَنَا [kanâ] قَنَاةٌ [kanât]ın dahi cem’i gelir, gönderler ma’nâsına.