vn. & s. 1. A man’s hand’s being amputated. 2. A stump remaining after amputation of the hand.

s. 1. A stick, staff, wand. 2. A bad arrow, a mere stick. 3. A small, flattish arrow head. 4. (pl. قطوع) A camel saddle-cloth for riding on.

اَلْقَطَعُ [el-kata’] (fethateynle) ve اَلْقَطْعَةُ [el-kat’at] (kâf’ın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve اَلْقُطْعُ [el-kut’] ve اَلْقُطَاعُ [el-kutâ’] (kâf’ların zammıyla) Bir ‘illet sebebiyle bir adamın eli kesilmek ma’nâsınadır; yukâlu: قَطِعَتِ الْيَدُ قَطَعًا وَقَطْعَةً وَقُطْعًا وَقُطَاعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا انْقَطَعَتْ بِدَاءٍ عَرَضَ لَهُ Ve قُطْعٌ [kut’] (kâf’ın zammıyla) Soluk kesilip har har solumağa denir; yukâlu: عَدَا عَدْوًا أَخَذَهُ الْقُطْعُ أَيِ الْبُهْرُ Ve أَقْطَعُ [akta’] kelimesinden ki eli kesilmiş adama denir, cem’ olur, kezâlik قَطِيعٌ [katî’] lafzından cem’ olur. Ve قُطْعٌ [kut’] (kâf’ın zammıyla ve kesriyle) Pek ıssı eyyâmda kuyuların suyu çekilip soğuşmağa ıtlâk olunur, قُطْعَةٌ [kut’at] denir; yukâlu: أَصَابَهُمْ قُطْعٌ وَقُطْعَةٌ إِذَا انْقَطَعَ مَاءُ بِئْرِهِمْ فِي الْقَيْظِ

vn. & s. 1. A cutting; a cutting through or off. 2. A ceasing to supply or yield a thing. 3. An interrupting; a barring, blocking up, intercepting. 4. A terminating a suit, etc., decision; termination. 5. A fixing a price. 6. A traversing, getting over a distance. 7. An intersecting; intersection. 8. A clipping; especially, a reducing the foot فاعلن fâ‘ilun to فاعل fâ‘il, represented by فعلن fa‘lun; مستفعلن mustef‘ilun to مستفعل mustef‘il, represented by مفعولن mef‘ûlun; or متفاعلن mutefâ‘ılun to متفاعل mutefâ‘il, represented by فعلاتن fa‘ilâtun.

اَلْقَطَعُ [el-kata’] (fethateynle) ve اَلْقَطْعَةُ [el-kat’at] (kâf’ın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve اَلْقُطْعُ [el-kut’] ve اَلْقُطَاعُ [el-kutâ’] (kâf’ların zammıyla) Bir ‘illet sebebiyle bir adamın eli kesilmek ma’nâsınadır; yukâlu: قَطِعَتِ الْيَدُ قَطَعًا وَقَطْعَةً وَقُطْعًا وَقُطَاعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا انْقَطَعَتْ بِدَاءٍ عَرَضَ لَهُ Ve قُطْعٌ [kut’] (kâf’ın zammıyla) Soluk kesilip har har solumağa denir; yukâlu: عَدَا عَدْوًا أَخَذَهُ الْقُطْعُ أَيِ الْبُهْرُ Ve أَقْطَعُ [akta’] kelimesinden ki eli kesilmiş adama denir, cem’ olur, kezâlik قَطِيعٌ [katî’] lafzından cem’ olur. Ve قُطْعٌ [kut’] (kâf’ın zammıyla ve kesriyle) Pek ıssı eyyâmda kuyuların suyu çekilip soğuşmağa ıtlâk olunur, قُطْعَةٌ [kut’at] denir; yukâlu: أَصَابَهُمْ قُطْعٌ وَقُطْعَةٌ إِذَا انْقَطَعَ مَاءُ بِئْرِهِمْ فِي الْقَيْظِ

اَلْقَاطِعُ [el-kâti’] Kesici demektir. Ve ekşi süte ıtlâk olunur ki kesilmiş olur, fâ’il bi-ma’nâ mef’ûldür; yukâlu: لَبَنٌ قَاطِعٌ أَيْ حَامِضٌ Ve قِطَاعٌ [kitâ’] gibi kendisiyle sevb ve sahtiyân makûlesi nesne kesilip biçilen âlete denir ki sındı ta’bîr olunur; yukâlu: قَطَعَ الْأَدِيمَ بِالْقَاطِعِ وَالْقِطَاعِ وَهُوَ الْمِقْطَعُ الَّذِي يُقْطَعُ بِهِ الثَّوْبُ وَالْأَدِيمُ وَنَحْوُهُمَا Şârih der ki usûl-ı sâ’irede قَاطِعٌ [kâti’] ve قِطَاعٌ [kitâ’] bir nesnenin örneği ve misâliyle müfesserdir, hattâ Esâs’ta قَطَعَ الْأَدِيمَ عَلَى الْقَاطِعِ وَهُوَ الْمِثَالُ الَّذِي يُقْطَعُ عَلَيْهِ 'ibâretiyle mersûmdur.

iz. ar. 1. Kesme, biçme: ağaç kat’ etmek; ipi bıçakla, makasla kat’ etti. 2. Ayırma, irtibâtı kaldırma: kat’-ı münâsebet, kat’-ı alâka. 3. Yok etme, ref’, imhâ: kat’-ı ümîd, kat’-ı muhâbere. 4. Hall ü fasl: davayı, meseleyi kat’ etmek. 5. Geçme, (yol) alma, mürûr: kat’-ı tarîk, kat’-ı mesâfe; bir günlük yolu sekiz saatte kat’ ettik. 6. rt. [hendesede] hutût (çizgiler) ve sutûhun (yüzeyler) birbirini kesip geçmesi (tekâtu’ dahi derler). قطع زائد kat’-ı zâid = bir mahrûtun (koni) mihverine müvâzî bir müstevî ile kat’ edilmesinden meydana gelen münhanî (eğri). قطع مكافى kat’-ı mükâfî (parabol) = bir mahrûtun mevlidine müvâzî bir müstevî ile kat’ından hâsıl olan münhanî. قطع ناقص kat’-ı nâkıs = bir mahrûtun mevlidine müvâzî olmamak üzere mihverine meyilli bir müstevî ile kat’ından tahaddüs eden münhanî.

(a. i.) : 1) kesme, kesilme; biçme. 2) halletme, karar verme, sona erdirme, bitirme.

اَلْقَطْعُ [el-kat’] (kâf’ın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve اَلْمَقْطَعُ [el-makta’] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) ve اَلتِّقِطَّاعُ [et-tikittâ’] (tâ’nın ve kâf’ın kesri ve tâ’nın teşdîdiyle) Kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: قَطَعَهُ قَطْعًا وَمَقْطَعًا وَتِقِطَّاعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا أَبَانَهُ Ve قَطْعٌ [kat’] ve قُطُوعٌ [kutû’] (رُجُوعٌ [rucû’] vezninde) Gemi ve kayık makûlesiyle suyu öte geçmek yâhûd yüzüp yıldırmakla geçmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: قَطَعَ النَّهْرَ قَطْعًا وَقُطُوعًا إِذَا عَبَرَهُ أَوْ شَقَّهُ Ve قَطْعٌ [kat’] Kamçı ile yâhûd ağaç yarmasıyla vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَطَعَ فُلاَنًا إِذَا ضَرَبَهُ بِالْقَطِيعِ Ve bir adamı delîl ve burhânla ilzâm eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: قَطَعَهُ بِالْحُجَّةِ إِذَا بَكَّتَهُ Ve قَطْعُ لِسَانٍ [kat’u lisân] İhsân ile iskât eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: قَطَعَ لِسَانَهُ إِذَا أَسْكَتَهُ بِإِحْسَانِهِ إِلَيْهِ Ve قَطْعُ رَحِمٍ [kat’-ı rahim] Sıla-i rahimi terk ve ferâmûş eylemekten ‘ibârettir; yukâlu: قَطَعَ رَحِمَهُ إِذَا هَجَرَهَا وَعَقَّهَا Ve قَطْعٌ بِالْحَبْلِ [kat’ bi’l-habl] Kendi boğazına ip geçirip boğunmaktan 'ibârettir; yukâlu: قَطَعَ فُلاَنٌ بِالْحَبْلِ إِذَا اخْتَنَقَ Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ﴾ أَيْ لِيَخْتَنِقْ Zîrâ kendi kendisini salb ve ihtinâk eden kimse tavana ipi bend edip bir ucunu gerdanına geçirmekle ayağı yerden kesilip boğulup helâk olur. Ve قَطْعُ الْحَوْضِ [kat’u’l-havd] Havuzu nısfına kadar doldurduktan sonra suyunu kesmekten 'ibârettir; yukâlu: قَطَعَ الْحَوْضَ إِذَا مَلَأَهُ إِلَى نِصْفِهِ ثُمَّ قَطَعَ عَنْهُ الْمَاءَ Ve قَطْعُ عُنُقِ الدَّابَّةِ [kat’u 'unuki’d-dâbbet] Davarını satmaktan 'ibârettir; yukâlu: قَطَعَ عُنُقَ دَابَّتِهِ إِذَا بَاعَهَا Ve قَطْعُ الثَّوْبِ [kat’u’s-sevb] Libâsın kesimi bedenin biçimine râst ve tamâm gelmekten 'ibârettir; tekûlu: قَطَعَنِي الثَّوْبُ أَيْ كَفَانِي لِتَقْطِيعِي

اَلْقُطَّاعُ [el-kuttâ’] (زُهَّادٌ [zuhhâd] vezninde) ve اَلْقُطَّعُ [el-kutta’] (رُكَّعٌ [rukka’] vezninde) قَاطِعٌ [kâti’]in cem’leridir, yol kesici harâmî ve reh-zenlere ıtlâk olunur; yukâlu: هُمْ قُطَّاعُ الطَّرِيقِ وَقُطَّعُهَا أَيِ اللُّصُوصُ