(a. s. c. : kurenâ) : 1) yakın, (bkz. : karîb). 2) bir şeye sahip olan, bir şeye nail olan. 3) hısım, komşu, arkadaş gibi yakın olanlardan her biri. 4) pâdişâhın dâimi surette yakınında bulunan, mabeyinci. Ser-karîn : baş mabeyinci.

sıf. i. ar. s: karîne. c: kurenâ. [karn’dan sıfm.] 1. Yakın, karîb 2. Bir adamla karâbet ve münâsebeti olan, hısım, komşu, arkadaş, hem-dem, hem-cins: bir adamın hâli, karîninden sorulur. 3. Bir şeye nâil ve mazhar olan, bir hâl ile muttasıf bulunan: قرين قبول karîn-i kabul = makbul. قرين تقدير karîn-i takdîr = mazhar-ı takdîr. سعادت قرين saâdet-karîn = nâil-i saâdet. 4. Hükümdârân hazerâtının hizmet-i hâssalarında bulunan mukarreb, mâbeynci: karîn-i sânî. [bu mana ile başlıca cem’i müsta’mel olup müfred gibi de kullanılır:] kurenâ-i hazret-i şehriyârîden. Serkurenâ = Başmâbeynci.

اَلْقَرِينُ [el-karîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi bir adamın yaşdaşına denir; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ لِدَتُهُ Ve çift öküzü gibi birbirine yanaştırılıp koşulmuş devenin her birine denir. Ve bir adamın ve bir nesnenin mukârinine denir; cem’i قُرَنَاءُ [kurenâ’] gelir, كُرَمَاءُ [kuremâ’] gibi; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ مُقَارِنُهُ Ve bir adamın hemîşe yâr ve musâhibine ve hem-demine denir; yukâlu: هُوَ قَرِينُهُ أَيْ مُصَاحِبُهُ Ve her benî âdeme makrûn olan şeytânına denir ki aslâ ondan müfârakat eylemez. Ve Zeydu’l-hayl et-tâ’î kılıcının ismidir. Ve karîn b. Suheyl b. karîn kendisi ve pederi muhaddislerdir. Ve 'Alî b. karîn za’îfü’r-rivâyedir. Ve قَرِينٌ [karîn] İnsânın nefs-i nâtıkasına ıtlâk olunur, ke-mâ se-yuzkeru.

قُرَيْنٌ [kureyn] (زُبَيْرٌ [zubeyr] vezninde) tâ’if kazâsında bir karyedir. Ve esmâdandır: kureyn b. 'Ömer ve kureyn b. İbrâhîm yâhûd İbn 'Âmir b. Sa’d b. Ebî Vakkâs ve Mûsâ b. Ca’fer b. kureyn muhaddislerdir.