(a. i.) : 1) alma. 2) içeri alma [birisini] Hüsn-i kabul : iyi karşılanma. 3) yersiz bir iş yapmış olma. 4) razı olma. 5) alıp kullanma. 6) huk. bir şeye sahip olmak için söylenen son söz. [alış veriş, alım satım bununla tamamlanır]

iz. ar. 1. Alma, verilen bir şeyi ahz etme: gönderdiğiniz hediyeyi kabul ettim; hediyeniz kabulümdür. 2. Ziyârete gelen adamı muâmele-i lâzime ile veya her nasıl olursa, bir sûretle içeriye alma, ziyârete mukâbele etme: bana müsâade edin, şu misâfirleri kabul edeyim. Evde misâfir kabul edecek kimse yoktur. Bu köyde misâfir kabul eden var mıdır? Gittiğimiz yerde hüsn-i kabûle mazhar olduk. Kendisi soğuk bir sûretle kabul etti. Pek rahatsız olduğum için ziyâretime gelen zevâtı kabul edemedim. 3. İrtikâb etmek, kötü bir işe tenezzül eylemek: ben yalanı kabul etmem. O adam kendi evinde öyle bir hal vukûunu hiçbir vakit kabul etmez. Sizin aleyhinizde bulunmayı hiçbir vechile kabul etmem. 4. Râzı olma, rızâ, muvâfakat: bu sûret-i tesviyeyi kabul ettiniz mi? 5. Alıp kullanma, ittihâz ve isti’mâl: Türklerin kadîmen kendi harfleri var iken ba’de’lislâm hurûf-ı Arabiyyeyi kabul etmişlerdir. Sudan’ın güney tarafları ahâlîsi islâm dinini yakınlarda kabul etmişlerdir. 6. Hk. Tasarruf için sâniyen söylenen sözdür ki onunla akid tamam olur.

اَلْكَابُولُ [el-kâbûl] Sayyâd ağına denir. Ve taberiyye ile 'Akkâ beyninde bir karye adıdır.

كَابُلُ [kâbul] (bâ’nın zammıyla) آمُلُ [âmul] vezninde) tohâristân serhadlerinden bir belde adıdır.

vn. & s. 1. An accepting; acceptance; admission as proper. 2. A receiving; reception.

اَلْقُبُولُ [el-kubûl] (zammeteynle) Masdardır, zikr olunan sabâ yeli esmek ma’nâsına; yukâlu: قَبَلَتِ الرِّيحُ تَقْبُلُ قَبُولًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Pes ism meftûhü’l-fâ’ ve masdar mazmûmü’l-fâ olur.