(~.) [ ع. ] (مص ل.) پیش آمدن.

(قَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پذیرفتن.
۲- (اِ مص.) پذیرایی، پذیرش.

vn. & s. 1. An accepting; acceptance; admission as proper. 2. A receiving; reception.

(قُ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- خوبی.
۲- زیبایی، جمال.

اَلْقَبُولُ [el-kabûl] (kâf’ın fethi ve bâ’nın zammı ve meddiyle) Bi-ma’nâhu; tekûlu: تَقَبَّلْتُ الشَّيْءَ وَقَبِلْتُهُ قَبُولًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve قَبُولٌ [kabûl] Masdar-ı şâzzdır, zîrâ mezbûrdan mâ-‘adâsı zamm-ı fâ’ iledir. Yezîdi, 'Amr b. el-'Alâ’dan rivâyet edip eyitti: قَبُولٌ [kabûl]dan gayrı masdar-ı meftûhü’l-fâ gelmemiştir; ve yukâlu: عَلَى فُلَانٍ قَبُولٌ إِذَا قَبِلَتْهُ النَّفْسُ Ve قَبُولٌ [kabûl] صَبَا [sabâ] yeline dahi derler. Ve صَبَا [sabâ] şol yeldir ki دَبُورٌ [debûr] demekle ma’rûf olan yele mukâbildir. Ve قَبُولٌ [kabûl] Kuyudan su çeken kimseden kovayı almağa dahi derler. Ve قَبُولٌ [kabûl] Dâyeye dahi derler, قَابِلَةٌ [kâbilet] ma’nâsına.

كَابُلُ [kâbul] (bâ’nın zammıyla) آمُلُ [âmul] vezninde) tohâristân serhadlerinden bir belde adıdır.

iz. ar. 1. Alma, verilen bir şeyi ahz etme: gönderdiğiniz hediyeyi kabul ettim; hediyeniz kabulümdür. 2. Ziyârete gelen adamı muâmele-i lâzime ile veya her nasıl olursa, bir sûretle içeriye alma, ziyârete mukâbele etme: bana müsâade edin, şu misâfirleri kabul edeyim. Evde misâfir kabul edecek kimse yoktur. Bu köyde misâfir kabul eden var mıdır? Gittiğimiz yerde hüsn-i kabûle mazhar olduk. Kendisi soğuk bir sûretle kabul etti. Pek rahatsız olduğum için ziyâretime gelen zevâtı kabul edemedim. 3. İrtikâb etmek, kötü bir işe tenezzül eylemek: ben yalanı kabul etmem. O adam kendi evinde öyle bir hal vukûunu hiçbir vakit kabul etmez. Sizin aleyhinizde bulunmayı hiçbir vechile kabul etmem. 4. Râzı olma, rızâ, muvâfakat: bu sûret-i tesviyeyi kabul ettiniz mi? 5. Alıp kullanma, ittihâz ve isti’mâl: Türklerin kadîmen kendi harfleri var iken ba’de’lislâm hurûf-ı Arabiyyeyi kabul etmişlerdir. Sudan’ın güney tarafları ahâlîsi islâm dinini yakınlarda kabul etmişlerdir. 6. Hk. Tasarruf için sâniyen söylenen sözdür ki onunla akid tamam olur.

(a. i.) : 1) alma. 2) içeri alma [birisini] Hüsn-i kabul : iyi karşılanma. 3) yersiz bir iş yapmış olma. 4) razı olma. 5) alıp kullanma. 6) huk. bir şeye sahip olmak için söylenen son söz. [alış veriş, alım satım bununla tamamlanır]

اَلْكَابُولُ [el-kâbûl] Sayyâd ağına denir. Ve taberiyye ile 'Akkâ beyninde bir karye adıdır.

اَلْقُبُولُ [el-kubûl] (zammeteynle) Masdardır, zikr olunan sabâ yeli esmek ma’nâsına; yukâlu: قَبَلَتِ الرِّيحُ تَقْبُلُ قَبُولًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Pes ism meftûhü’l-fâ’ ve masdar mazmûmü’l-fâ olur.