(a. i. c. : kubur) : mezar. Azâb-ı kabr : kabir azabı me". bıktırıcı sualler, (bkz. : merkad, kûr).

iz. ar. cm: kubûr. Mezar, merkad, tr. Sin: şeyh sâdî’nin kabri şiraz’da — ilâ-yevminâ hâzâ — ziyâret-gâhtır. Kubûr-ı müslimîni çiğnemek câiz değildir.

اَلْقَبْرُ [el-kabr] (kâf’ın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) İnsân kısmının ba’de’l-vefât medfenine denir ki gûr ve mezâr ve Türkîde sin ta’bîr olunur. Cem’i قُبُورٌ [kubûr]dur.

اَلْكِبْرُ [el-kibr] (kâf’ın kesriyle) Bir şey’in mu’zamına denir; yukâlu: فِي يَدِهِ كِبْرُ أَمْرِهِمْ أَيْ مُعْظَمُهُ Ve şeref ve şân ma’nâsına müsta’meldir. Bu iki ma’nâda kâf’ın zammıyla da câ’izdir. Ve büyük günâha ıtlâk olunur, ism-i kebîr ma’nâsına, كِبْرَةٌ [kibret] dahi denir hâ’yla. Ve şeref ve şân cihetiyle olan rif’at ve 'izzete ıtlâk olunur. Ve ululuk, 'azamet ve tecebbür ma’nâsınadır.

اَلْكُبَرُ [el-kuber] (صُرَدٌ [surad] vezninde) كُبْرَى [kubrâ] lafzının cem’idir ki أَكْبَرُ [ekber]in mü’ennesidir. Kâle’ş-şârih ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿إِنَّهَا لَإِحْدَى الْكُبَرِ﴾

s. (pl. قبور) A grave, a tomb.

s. (n. u. قبرە) The lark, alauda.

اَلْقَبْرُ [el-kabr] (kâf’ın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Gûr, mezâr ma’nâsına. Ve قَبْرٌ [kabr] Meyyiti defn etmeğe de derler; tekûlu: قَبَرْتُ الْمَيِّتَ أَقْبُرُهُ قَبْرًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَأَقْبِرُهُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا دَفَنْتَهُ

اَلْقُبَّرُ [el-kubber] (kâf’ın zammı ve bâ’nın fethiyle) قُبَّرَةٌ [kubberet]in cem’idir.