اَلْفَلُّ [el-fell] (fâ’nın fethi ve lâm’ın teşdîdiyle) Bir nesneyi rahne-dâr eylemek ma’nâsınadır ki gedmek ta’bîr olunur; yukâlu: فَلَّ السَّيْفَ فَلًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا ثَلَمَهُ Ve cenkte 'askeri bozmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَلَّ الْقَوْمَ إِذَا هَزَمَهُمْ Ve فَلٌّ [fell] Münhezim olan 'askere denir. Şârihin beyânına göre fi’l-asl masdar olmakla müfred ve cem’i müsâvîdir. Ve vasfiyyeti i’tibârıyla cem’lenir; yukâlu: قَوْمٌ فَلٌّ أَيْ مُنْهَزِمُونَ Cem’i فُلُولٌ [fulûl] ve أَفْلَالٌ [eflâl] gelir. Ve فَلٌّ [fell] İsm olur ki gediğe denir, rahne ma’nâsına; cem’i فُلُولٌ [fulûl] gelir; yukâlu: بِهِ فَلٌّ أَيْ ثَلْمٌ Ve فَلٌّ [fell] Gürûh ve cemâ’at ma’nâsınadır. Ve bir nesneden ayrılıp sıçrayan şey’e denir. altın eğentisi ve demir bürâdesi ve âteş kıvılcımı gibi. Ve kurak yere denir; bunda fâ’nın kesriyle de câ’izdir, ‘alâ-kavlin şol yere denir ki ona yağmur yağıp lâkin ot bitirmez ola yâhûd ba’zı seneler ona yağmur yağmaz ola yâhûd yağmur yağmış iki arz beyninde vâki’ kurak yere denir yâhûd otsuz susuz kır yere denir. Bunların cem’inde فَلٌّ [fell] denir, müfredi gibi ve أَفْلَالٌ [eflâl] üzere cem’lenir; yukâlu: أَرْضٌ فَلٌّ وَأَرَضُونَ فَلٌّ وَأَفْلَالٌ أَيْ جَدْبَةٌ أَوِ الَّتِي تُمْطَرُ وَلَا تُنْبِتُ أَوْ مَا أَخْطَأَهَا الْمَطَرُ أَعْوَامًا أَوْ مَا لَمْ تُمْطَرْ بَيْنَ مَمْطُورَتَيْنِ أَوِ الْقَفْرَةُ Ve فَلٌّ [fell] Bir adamın 'aklı gidip yine gelmek ma’nâsınadır; yukâlu: فَلَّ عَنْهُ عَقْلُهُ فَلًّا إِذَا ذَهَبَ ثُمَّ عَادَ