اَلْفَلَحُ [el-felah] (fethateynle) ve اَلْفَلاَحُ [el-felâh] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Fevz ve zafer ma’nâsınadır. Ve necât ve halâs ma’nâsınadır. Ve hayr ve na’îmde ve refâh ve râhatta dâ’im ve bâkî olmağa denir. Ve sahûra ıtlâk olunur ki ramazânda temcîd-i ta’âmdır, savmın bekâsına sebeb olduğu için. Bu ma’nâlarda فَلاَحٌ [felâh] إِفْلاَحٌ [iflâh]tan ismdir, نَجَاحٌ [necâh] إِنْجَاحٌ [incâh]tan ism olduğu gibi. Ve فَلَحٌ [felah] فَلاَحٌ [felâh]tan muhaffeftir.

اَلْفَلْخُ [el-felh] (سَلْخٌ [selh] vezninde) سَلْعٌ [sel’] ma’nâsınadır ki bir şey’i iki yarmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَلَخَهُ فَلْخًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا سَلَعَهُ Gerçi mü’ellif سَلْعٌ [sel’] lafzını masdar olarak zikr eylememiştir, lâkin Misbâh’ta شَقٌّ [şakk] ma’nâsına tasrîh eylemiştir. Ve ba’zı nüshada كَسَعَهُ 'unvânında mersûm olmakla bir kimsenin dübürüne el ile yâhûd ayakla vurmak ma’nâsına olur, lâkin nüsha-i ûlâ ekserinde merkûmdur. Ve فَلْخٌ [felh] Bir mübhem ve mestûr nesneyi vâzıh ve 'ayân kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَلَخَ اْلأَمْرَ إِذَا أَوْضَحَهُ

s. 1. A cleaving, splitting. 2. (pl. فلوح) A crack, fissure; a chap in the skin.

vn. & s. A having a cloven lip; a hare-lip.

اَلْفَلَحُ [el-felah] (bi’l-fethateyni) Lügatun fî: اَلْفَلَاح [el-felâh] ve فَلَحٌ [felah] Aşağı dudak yarık olmağa dahi derler.

اَلْفَلْحُ [el-felh] (fâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Yeri yarmak; yukâlu: فَلَحْتُ الْأَرْضَ أَيْ شَقَقْتُهَا لِلْحَرْثِ