اَلْفَقْمُ [el-fakm] (fâ’nın fethiyle ve zammıyla) Çeneye denir, ‘alâ-kavlin çenelerin birine denir,;ikisine فَقْمَانِ [fakmân] denir. Ve kelb kısmının burnunun ucuna denir. Ve masdar olur, bir adamın çenesinden kavrayıp tutmak ma’nâsına; yukâlu: فَقَمَهُ فَقْمًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا أَخَذَ بِفَقْمِهِ Ve cimâ’ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَقَمَ الْمَرْأَةَ إِذَا نَكَحَهَا

اَلْفَقَمُ [el-fekam] (fâ’nın ve kâf’ın fethiyle) Dolmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَقِمَ الْإِنَاءُ فَقَمًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا امْتَلَأَ Ve فَقَمٌ [fekam] ve فَقْمٌ [fakm] (kâf’ın sükûnuyla) Bir adamın üst dişleri ilerice olmakla alt dişlere râst kapanmayıp aşırı olmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَقِمَ الرَّجُلُ فَقَمًا وَفَقْمًا مِنَ الْبَابِ الْمَزْبُورِ إِذَا كَانَتْ ثَنَايَاهُ الْعُلْيَا مُتْقَدِّمَةً فَلَا يَقَعُ عَلَى السُّفْلَى Ve فَقَمٌ [fekam] (fethateynle) Taşkın sürûr ve neşâtla poturlanmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَقِمَ الرَّجُلُ إِذَا أَشِرَ وَبَطِرَ Ve bir adamın mâlı tükenmek yâhûd çoğalmak ma’nâsına olmakla zıdd olur; yukâlu: فَقِمَ مَالُهُ إِذَا نَفِدَ أَوْ كَثُرَ Ve فَقَمٌ [fekam] ve فَقْمٌ [fakm] (kâf’ın sükûnuyla) ve فُقُومٌ [fukûm] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bir mâdde istikâmet üzere olmayıp kec ü mec olmak ma’nâsınadır ki netîce ve encâmı râst ve dürüst gelmez; yukâlu: فَقِمَ الْأَمْرُ فَقَمًا وَفَقْمًا وَفُقُومًا إِذَا لَمْ يَجْرِ عَلَى اسْتِوَاءٍ Ve bir iş 'azîm ve düşvâr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَقِمَ الْأَمْرُ إِذَا عَظُمَ Ve فَقَمٌ [fekam] (fethateynle) Bıkmak ma’nâsınadır; yukâlu: أَكَلَ حَتَّى فَقِمَ أَيْ بَشِمَ

اَلْفَقِمُ [el-fekim] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Dâ’imâ hasımlarına gâlib olan şîr-merd adama denir; yukâlu: رَجُلٌ فَقِمٌ فَهِمٌ إِذَا كَانَ يَعْلُو الْخُصُومَ [Ve] فَهِمٌ [fehim] kelimesi müzâvece içindir, niteki لَقِمٌ لَهِمٌ dahi derler.

اَلْفُقُمُ [el-fukum] (zammeteynle) Ağıza denir, فَمٌ [fem] ma’nâsına.

s. (dual. فقمان obl. فقمین) One side of the lower jaw or cheek.

اَلْفَقَمُ [el-fekam] (fethateynle) Ön dişlerinin aşağısı ileri olup üst dişleri üzerine râst gelmeğe derler. Ve فَقَمٌ [fekam] Bir nesne dolmağa dahi derler, imtilâ’ ma’nâsına, İbn Dureyd rivâyeti üzere; yukâlu: أَصَابَ مِنَ الْمَاءِ حَتَّى فَقِمَ

اَلْفُقْمُ [el-fukm] (fâ’nın zammı ve kâf’ın sükûnuyla) Çene, لَحْيٌ [lahy] ma’nâsına. Ve fi’l-hadîsi: “مَنْ حَفِظَ مَا بَيْنَ فُقْمَيْهِ” أَيْ مَا بَيْنَ لُحْيَيْهِ