s. pl. of غر, q. v.

vn. & s. 1. A being self-deceived, presumption, vanity, arrogance. 2. A deceiving.

اَلْغَرُّ [el-garr] (gayn’ın fethi ve râ’nın teşdîdiyle) ve اَلْغُرُورُ [el-gurûr] (ظُهُورٌ [zuhûr] vezninde) ve اَلْغِرَّةُ [el-girret] (gayn’ın kesriyle) Bir adamı bâtıl ve beyhûde nesne itmâ’ıyla aldatmak ma’nâsınadır; yukâlu: غَرَّهُ غَرًّا وَغُرُورًا وَغِرَّةً مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا خَدَعَهُ وَأَطْمَعَهُ بِالْبَاطِلِ

s. Anything deceptive, a vanity.

s. A gargle.

اَلْغَرُورُ [el-garûr] (صَبُورٌ [sabûr] vezninde) Dünyâya ıtlâk olunur, sıfat-ı gâlibesidir. Ve ağızda gargara olunur olan devâ ve dârûya denir. Ve mutlakan adamı aldayıp magrûr eden şey’e denir, insân olsun ve şeytân ve mâl ve câh olsun, 'alâ-kavlin şeytâna mahsûstur; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَلاَ يَغُرَّنَّكُمْ بِاللهِ الْغَرُورُ﴾ فُسِّرَ بِالدُّنْيَا وَغَيْرِهَا

(a. i.) : boş şeylere güvenerek aldanma, boş şeylerle böbürlenme, kibir, kurum, kurulma; kendini yüksek ve değerli tutma hissi. Dâr-ül-gurûr (gurur evi) : bu dünyâ. Hab-i gurur : kendini büyük sanma.

(a. s.) : aldatan, aldatıcı.

iz. ar. 1. Boş ve beyhûde şeye güvenip aldanma, nâfile şeylere itimâd, mağrûrluk, gaflet: nimet-i dünya insana bâ‘is-i gurûr olmamalıdır; servet ü sâmânıyla gurûr getirdi. 2. Kibir, nahvet, beyhûde ve boş şeylerle tefahhur: kibir ve gurur insanı ahbâbsız bırakır.

a. 1. Very deceitful. 2. Satan.