s. (pl. اعلاف علوفە، علاف،) 1. Provender. 2. T. Man’s daily bread.

s. pl, of علوفە.

اَلْعِلْفُ [el-'ilf] ('ayn’ın kesriyle) Çok yiyegen davara denir, mecâzen ekûl kimseye de ıtlâk olunur; yukâlu: حِمَارٌ وَرَجُلٌ عِلْفٌ أَيِ الْكَثِيرُ الْأَكْلِ Ve Yemen’e mahsûs bir şecer adıdır; yaprağı üzüm yaprağına şebîh olur, vaktinde devşirip toprağa defn ve tecfîf eyledikten sonra sirkeli ta’âmda onu sirke yerine kullanırlar.

اَلْعُلْفُ [el-'ulf] ('ayn’ın zammıyla) ve اَلْعُلُفُ [el-'uluf] (zammeteynle) عُلُوفَةٌ ['ulûfet]in cem’idir.

اَلْعُلْفُ [el-'ulf] ('ayn’ın zammıyla) ve اَلْعُلُفُ [el-'uluf] (zammeteynle) عُلُوفَةٌ ['ulûfet]in cem’idir.

اَلْعَلْفُ [el-'alf] ('ayn’ın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Çok içmek ma’nâsınadır; yukâlu: عَلَفَهُ عَلْفًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا شَرِبَهُ كَثِيرًا Ve davara yem vermek ma’nâsınadır; yukâlu: عَلَفَ الدَّابَّةَ إِذَا أَطْعَمَهَا

iz. ar. 1. Hayvanâtın yediği ot, saman, kiyâh. 2. Ale’l-ıtlak hayvan yemi.

(a. i. ulûfe’nin c.) : (bkz. : ulufe).

اَلْعَلَفُ [el-'alef] (fethateynle) Ma’lûmdur ki davar yemine denir. Cem’i عُلُوفَةٌ ['ulûfet] gelir 'ayn’ın zammıyla ve أَعْلاَفٌ [a’lâf] gelir ve عِلاَفٌ ['ilâf] gelir, جِبَالٌ [cibâl] vezninde. 'Ulûfe-hârânın عُلُوفَةٌ ['ulûfet]leri bundandır.

اَلْعُلَّفُ [el-'ullef] (قُبَّرٌ [kubber] vezninde) طَلْحٌ [talh] ağacının yemişine denir ki tâze bakla şeklinde olur; عُلَّفَةٌ ['ullefet] müfredidir. Ve عُلَّفَةُ ['Ullefet] 'Akîl-i Murrî nâm şâ’irin pederidir. 'Ömer b. el-hattâb radıyallâhu 'anhu zamânını idrâk eylemiştir. Ve عُلَّفَةُ ['Ullefet] Mustevrid nâm hâricînin pederi ismidir. Ve 'Ullefet b. el-hâris b. Mu’âviye, zubyân kabîlesindendir. Ve vak’a-i kâdisiyye’de ser-'asker-i 'acem olan Rustem’in kâtili Hilâl et-Temîmî pederinin ismidir.