اَلْعُكُوبُ [el-'ukûb] (غُرُوبٌ [gurûb] vezninde) Müzdahim olmak ma’nâsınadır; yukâlu: لِلْإِبِلِ عُكُوبٌ أَي ازْدِحَامٌ Ve durmak, vukûf ma’nâsınadır; yukâlu: عَكَبَ الرَّجُلُ عُكُوبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا وَقَفَ Ve tencere kaynamak ma’nâsınadır; yukâlu: عَكَبَتِ الْقِدْرُ إِذَا غَلَتْ Ve عَاكِبٌ [‘âkib] lafzından cem’ olur ki vâkıf ve müzdahim ma’nâsınadır.

vulg. akab, s. (pl. اعقاب) 1. The heel, the hock. 2. An end. 3. (also ukub) A latter indefinite part. 4. A space or time next after. 5. Issue, posterity, descendants. 6. A succeeding thing.

اَلْعَقْبُ [el-'akb] ('ayn’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) At bir def’a seğirttikten sonra bir dahi seğirtmek ma’nâsınadır; yukâlu li’l-feresi’l-cevâdi: هُوَ ذُو عَفْو ٍوَعَقْبٍ فَعَفْوُهُ أَوَّلُ جَرْيِهِ وَعَقْبُهُ ثَانِيهِVe عَقْبٌ ['akb] Velede ve veled-i velede ıtlâk olunur. Râgıb’ın beyânına göre asl عَقِبٌ ['akib] ki كَتِفٌ [ketif] vezninde ayağın ökçesine denir, ma’ânî-i sâ’ire ondan mutasarrıftır. Cem’i أَعْقَابٌ [a’kâb] gelir. Ve velede ve veled-i velede ıtlâkı bi’l-isti’âredir. Pederine halef olduğu için lâkin kıza ıtlâk olunmaz ve eğer onun zürriyyeti var ise onlara ıtlâk olunur. İntehâ. Ve عَقْبٌ ['akb] Masdar olur, yaya عَقَبٌ ['akab] ya’nî sinir sarmak ma’nâsına, ke-mâ se-yuzkeru; yukâlu: عَقَبَ الْقَوْسَ عَقْبًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا لَوَى شَيْئًا مِنَ الْعَقَبِ عَلَيْهَا Ve ökçeye vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَقَبَهُ إِذَا ضَرَبَ عَقْبَهُ Ve bir kimseye halef olmak ma’nâsınadır, gerek kâ’im-makâm ve gerek ba’de’l-vefât veled olsun; yukâlu: عَقَبَهُ أَيْ خَلَفَهُ ve yukâlu: عَقَبَ مَكَانَ أَبِيهِ أَيْ خَلَفَ Ve şerr ü 'adâvet cihetiyle bir kimsenin arkasına düşüp keyfiyyet-i hâlini tefakkud eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَقَبَهُ إِذَا بَغَاهُ بِشَرٍّ

اَلْعُقْبُ [el-'ukb] ('ayn’ın zammı ve zammeteynle) Son ve encâm ve 'âkıbet ma’nâsınadır; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿هُوَ خَيْرٌ ثَوَابًا وَخَيْرٌ عُقْبًا﴾ أَيْ عَاقِبَةً

اَلْعَكْبُ [el-'akb] ('ayn’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bu dahi toza denir. Ve cüst ve neşât-mend ve hafîfü’r-rûh kimseye denir. Ve şerr ü şûr ve mazarrat cihetinde olan şiddete denir.

اَلْعَقَبُ [el-'akab] (fethateynle) Şol ak sinire denir ki ondan kiriş işlenir.

(a. zf.) : önce. (bkz. : akeb).

(a. i.) : 1) topuk, ökçe. (bkz. : pâşinâ). 2) arka, art. Akabinde : arkası sıra; der - hai.

iz. ar. cm: a‘kâb. [zebân-zedî “kaf”ın dahi fethiyledir.] 1. tş. Ökçe; عظم عقب azm-ı akab = ökçe kemiği. 2. mc. Geri, arka: onun akabinde ben de gittim; akabince onlar da geldiler. 3. Bir zamanı takîb eden zaman, bir vaktin ilerisi, âtisi, mâ-ba‘di: yağmur yağdı, akabinde hava açıldı; nizâ‘ ettiler, akabinde barıştılar. ≡ cm. Evlâd ü ahfâd, zürriyyet, ahlâf: onun a‘kâbı kalmadı; a‘kâbı teşa‘ub edip, elyevm mevcuttur.

اَلْعَاكِبُ [el-‘âkib] Cem’-i kesîr ma’nâsınadır ki izdihâmı müştemildir.