iz. ar. Ölüm vukûunda sabır ve tahammül etme. n.

اَلْعَزَاءُ [el-‘azâ’] (سَمَاءٌ [semâ’] vezninde) ve اَلتَّعْزُوَةُ [et-ta’zuvet] (tâ’nın fethi ve zây’ın zammıyla) İsmlerdir, sabr ve şekîb ma’nâsınadır ki bir belâ vukû’unda ceza’ ve feza’ ve şikâyet eylemeyip ferec ve mükâfâta intizâr ile tahammül edip katlanmaktan 'ibârettir; 'alâ-kavlin mutlak olmayıp hüsn-i sabr ve tahammül-i makbûl ma’nâsnadır; yukâlu: بِهِ عَزَاءٌ وَتَعْزُوَةٌ أَيْ صَبْرٌ أَوْ حَسَنُ الصَّبْرِ Ve عَزَاءٌ [‘azâ’] Sabr ve tahammül eylemek ma’nâsına masdar olur; yukâlu: عَزِيَ فُلَانٌ عَزًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا صَبَرَ عَلَى مَا نَابَهُ

اَلْعَزَّاءُ [el-‘azzâ’] ('ayn’ın fethi ve zây’ın şeddesiyle) Kaht ve kurak seneye denir; yukâlu: سَنَةٌ عَزَّاءُ أَيْ شَدِيدَةٌ

اَلْعَزَاءُ [el-‘azâ’] ('ayn’ın fethi ve elifin meddiyle) İsmdir, intisâb ma’nâsından. Ve fi’l-hadîsi: “مَنْ تَعَزَّى بِعَزَاءِ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَعِضُّوهُ بِهَنِ أَبِيهِ وَلَا تَكْنُوا” Ya’nî şol kimse ki câhiliyyet nesebi ile tefâhur ede, siz ona babasının zekerin ısırtın ve zekerin tasrîh eylen, kinâyet tarîkiyle söylemen tâ ki intisâb ettiği mahallin hakâreti sarîh olmakla tefâhürü bî-vech olduğu zâhir ola. Ve عَزَاءٌ [‘azâ’] Sabra dahi derler.

اَلْعَزَاءُ [el-‘azâ’] ('ayn’ın fethiyle ve elifin meddiyle) Kaht yılı, sene-i şedîde ma’nâsına.