i. [aslı tuğ] düğün, sûr, velime, cemiyyet, şenlik: toy günü. Mr. [kullandığımız “düğün” lügatı işbu “toy günü” ve daha doğrusu “tuğ günü” tabîrinden me’hûzdur. Zîrâ o gün bayrak yerine tuğlarla hâneyi donatmak âdet idi.]

i. Kazdan büyük bir yabâni kuş ki iki cins olup, büyüğüne “toydarı” ve küçüğüne “toylak” ve “Arabistan toyu” denir. ≡ sıf. mc. Akılsız, idrâksiz, acemî ve ham: toy adam.

طُوَى [tuvâ] (tâ’nın zammı ve kesri ve elifin kasrıyla ve tenvînle câ’izdir) Şâm ülkesinde bir vâdî ismidir. Şârih der ki﴿إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى﴾ kerîmesi onunla müfesserdir, insirâfı وَادِي [vâdî] i’tibârıyla ve 'adem-i insirâfı بُقْعَةٌ [buk’at] i’tibârıyladır yâhûd طَاوِي [tâvî] lafzından ma’dûldür.

اَلطَّوَى [et-tavâ] (tâ’nın fethi ve elifin kasrıyla) Aç olmak; yukâlu: طَوِيَ يَطْوَى طَوًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَاعَ