i. [aslı tuğ] düğün, sûr, velime, cemiyyet, şenlik: toy günü. Mr. [kullandığımız “düğün” lügatı işbu “toy günü” ve daha doğrusu “tuğ günü” tabîrinden me’hûzdur. Zîrâ o gün bayrak yerine tuğlarla hâneyi donatmak âdet idi.]

i. Kazdan büyük bir yabâni kuş ki iki cins olup, büyüğüne “toydarı” ve küçüğüne “toylak” ve “Arabistan toyu” denir. ≡ sıf. mc. Akılsız, idrâksiz, acemî ve ham: toy adam.

اَلطَّوَى [et-tavâ] (tâ’nın fethi ve elifin kasrıyla) Aç olmak; yukâlu: طَوِيَ يَطْوَى طَوًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَاعَ

طِوَى [tivâ] (tâ’nın kesri veyâhûd zammı ve elifin kasrıyla) Şâm-ı şerîf’te bir mevzi’in ismidir. Şol kimse ki bunu munsarıf kıldı, bir vâdînin yâhûd bir mekânın ismi kılıp nekire i’tibâr etti. Ve şol kimse ki lâ-yansarıf kıldı, bir şehrin yâhûd bir buk’anın ya’nî binâyı müştemil bir yerin 'alemin kıldı. Ve طُوَى [tuvâ] zamm-ı tâ’yla طِوَى [tivâ] gibidir kesr-i tâ’yla. Ve طِوَى [tivâ] mükerrer ve muzâ’af olan nesneye derler. Ve müfessirîn Bârî ta’âlânın ﴿بِالْوَادِي الْمُقَدَّسِ طُوًى﴾ (طه، 12، النازعات، 16) dediği kavlin طُوَى [tuvâ]yı merreteyn ile tefsîr etmişlerdir, قُدِّسَ مَرَّتَيْنِ ma’nâsına. hasen eyitti: “اَلْمُقَدَّسِ طُوًى” ثُنِّيَتْ فِيهِ الْبَرَكَةُ وَالتَّقْدِيسُ مَرَّتَيْنِ ma’nâsınadır.