i. [ikinci imlâsıyla asıl Fârisî olup Arabîye dahi geçmekle “devâlîb” sûretinde cem‘i gelir.] 1. Kuyudan su çıkarıp bahçeleri sulamaya mahsus döner makine, sâkiye, nâ‘ûre: kuyu dolabı, bostan dolabı, sakız dolabı. 2. Her nevi döner çarh, çıkrık. 3. Duvarın içine oyulmuş veya ayrıca yapılmış raflı ve kanatlı, eşyâ vaz‘ına mahsus mahal: dolaba komak; dolapta saklamak; çamaşır, zahîre dolabı. 4. Selâmlık ile harem arasında eşyâ alıp vermeye mahsus döner dolap ki veren ile alan birbirini göremez. Dönme dolap: hizmetçiyi dolaba çağırıp yemeğini vermek: aşçı dolaptan hareme yemeği verdi. 5. Bedestân içindeki dükkânlar: bedestânda bir dolabı var. 6. mc. İdâre-i umûr, temşiye-i umûr: ticâret dolabını çevirmek; bu adam dolabının başındadır; dolabı bozuldu. 7. Hîle, hud‘a, desîse: kendi dolabını çevirmekten başka bir şey düşünmüyor; buna bir dolap düşünmeli; dolap kurmak = hiyel ve desâyis düşünmek. 8. Bir cins küçük meşe direği: çifte dolap, tek dolap. 9. Kurulmakla veya kolu çevrilmekle çalan çalgı kutusu.